| dc.contributor.author | روضاتیان, سیده مریم | fa_IR |
| dc.date.accessioned | 1399-07-09T01:55:07Z | fa_IR |
| dc.date.accessioned | 2020-09-30T01:55:07Z | |
| dc.date.available | 1399-07-09T01:55:07Z | fa_IR |
| dc.date.available | 2020-09-30T01:55:07Z | |
| dc.date.issued | 2011-05-22 | en_US |
| dc.date.issued | 1390-03-01 | fa_IR |
| dc.date.submitted | 2016-06-14 | en_US |
| dc.date.submitted | 1395-03-25 | fa_IR |
| dc.identifier.citation | روضاتیان, سیده مریم. (1390). ملحقات تذکره الاولیا (بررسی و مقایسه بینامتنی بخش اوّل و دوّم تذکره الاولیا). پژوهش های ادب عرفانی (گوهر گویا), 5(1), 147-174. | fa_IR |
| dc.identifier.issn | 2476-3292 | |
| dc.identifier.uri | http://jpll.ui.ac.ir/article_16330.html | |
| dc.identifier.uri | https://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/208933 | |
| dc.description.abstract | عطار تنها اثر منثور خویش تذکره الاولیا را در بیان اقوال و شرح احوال هفتاد و دو تن از بزرگان عرفان تألیف کرده است. او کتاب را با ذکر احوال و اقوال حضرت امام جعفر صادق(ع) آغاز و به سرگذشت حسین منصور حلاج ختم می‌کند. به تذکره الاولیا بخشی نیز افزوده شده که بیش از بیست شرح حال را از ابراهیم خواص تا حضرت امام محمد باقر(ع) در بر می‌گیرد. برخی پژوهشگران بخش دوم را افزوده شخص یا اشخاصی پس از عطار می‌دانند و دلیل آن را علاوه بر تفاوت‌هایی در سبک نگارش، عدم وجود این بخش در برخی دست نوشته‌های تذکره الاولیا ذکر می‌کنند. برای اثبات الحاقی بودن بخش دوم وجود دلایل بیشتر ضروری می نماید. بررسی مناسبات بینامتنی تذکره الاولیا با متون پیشین یکی از راه هایی است که به تشخیص بهتر شیوه نگارش بخش اول تذکره الاولیا می انجامد و از همین طریق می توان درباره الحاقی بودن همه یا برخی از شرح حال های بخش دوم اظهار نظر نمود. تذکره الاولیا با متون عرفانی پیش از خود مناسباتی عمیق دارد؛ زیرا عطار آن گونه که خود تصریح می‌کند منابع مختلف را دیده و به شیوه‌ای التقاطی به تألیف شرح حال‌ها پرداخته است. بررسی مناسبات بینامتنی تذکره الاولیا با متون پیشین نشان می دهد که عطار در شرح احوال و نقل اقوال شخصیت‌های تذکره الاولیا شیوه خاصی داشته است. این شیوه که در بخش اول تذکره الاولیا به دقت رعایت شده است، در بخش دوم دیده نمی شود و گمان الحاقی بودن این بخش را تقویت می‌کند. در این مقاله ضمن بررسی مناسبات بینامتنی تذکره الاولیا با مآخذ آن، صورت های مختلف این مناسبات با ذکر نمونه‌هایی تحلیل و پس از تبیین شیوه عطار در استفاده از متون پیشین، به تفاوت‌هایی که از نظر مناسبات بینامتنی میان بخش اول با بخش الحاقی تذکره الاولیا وجود دارد پرداخته می شود. | fa_IR |
| dc.format.extent | 314 | |
| dc.format.mimetype | application/pdf | |
| dc.language | فارسی | |
| dc.language.iso | fa_IR | |
| dc.publisher | انجمن ترویج ادب فارسی | fa_IR |
| dc.publisher | University of Isfahan | en_US |
| dc.relation.ispartof | پژوهش های ادب عرفانی (گوهر گویا) | fa_IR |
| dc.relation.ispartof | researches on mystical literature(gowhar-i-guya) | en_US |
| dc.subject | تذکره الاولیا | fa_IR |
| dc.subject | مآخذ | fa_IR |
| dc.subject | ملحقات | fa_IR |
| dc.subject | مناسبات بینامتنی | fa_IR |
| dc.title | ملحقات تذکره الاولیا (بررسی و مقایسه بینامتنی بخش اوّل و دوّم تذکره الاولیا) | fa_IR |
| dc.type | Text | en_US |
| dc.contributor.department | استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان | fa_IR |
| dc.citation.volume | 5 | |
| dc.citation.issue | 1 | |
| dc.citation.spage | 147 | |
| dc.citation.epage | 174 | |
