بررسی اعتبار و روایی مقیاس خودآشکار سازی بزرگسال و رابطه خود آشکار سازی با کیفیت روابط بین فردی در معلمان زن و مرد

Abstract

پژوهش حاضر با هدف بررسی اعتبار و روایی مقیاس خودآشکار سازی بزرگسالان و رابطه خود آشکار سازی با کیفیت روابط بین فردی در معلمان زن و مرد انجام شد. تحقیق از نظر هدف کاربردی و از نظر ماهیت گردآوری داده­ها از نوع همبستگی بوده و جامعه­ی مورد نظر معلمان زن و مرد شهرستان قزوین در سال تحصیلی 96-1395 تشکیل دادند. نمونه شامل 400 معلم بود که روش نمونه گیری تصادفی خوشه­ای انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده­ها شامل مقیاس خود آشکار سازی- فرم بزرگسال هولندورس، گلسی و گی (1977)، مقیاس کیفیت روابط بین فردی پیرس و همکاران (1991)، و پرسشنامه ارزیابی قاطعیّت راتوس (1973)، بود. برای تجزیه و تحلیل داده­ها و بررسی فرضیه­های پژوهش از تحلیل عاملی اکتشافی و تأییدی، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده شد. نتایج ضریب آلفای کرونباخ و ضریب دورشته­ای نقطه­ای نشان داد که 33 سؤال از 47 سؤال به دلیل نداشتن ضریب تمیز بالاتراز30/0 حذف شدند و ضریب آلفای کرونباخ استاندارد شده برای 14 سؤال78/0 محاسبه گردید. تحلیل عامل اکتشافی با روش استخراج تحلیل مؤلفه­های اصلی و روش چرخش واریماکس نشان داد که مقیاس خودآشکارسازی دارای یک عامل است و این یک عامل با مقدار ویژه 65/3 ، به تنهایی 04/26 درصد از واریانس آزمون را تبیین می­کند. نتایج تحلیل عاملی مرتبه اول نیز حاکی از تأیید روایی سازه مقیاس بود. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین خودآشکار سازی و کیفیت رابطه با والدین، کیفیت رابطه با همسرو نمره کلی کیفیت روابط بین فردی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. نتایج رگرسیون خود آشکار سازی بر کیفیت روابط بین فردی نشان داد که 014/0 از واریانس کیفیت رابطه با والدین، 012/0 از واریانس کیفیت رابطه با همسر، و 018/0 از واریانس کیفیت روابط بین فردی، از طریق خودآشکار سازی تبیین می­شود.