بررسی تطبیقی کارکردهای فیض در الهیات کاتولیک و قاعدۀ لطف در کلام شیعه

Abstract

نقطة اوج کارکردهای فیض در مباحث بنیادین الهیاتی مانند ایمان مسیحی، کلیسا، نجات، کسب معرفت، و آیین‌های فیض‌بخش است. شبیه این آموزه در کلام شیعه، از حیث هدف، قاعده لطف است که کارکردی هدایت‌گرانه در ارسال کتب الهی و رسولان و امامان دارد. خداوندِ دانا نیازهای انسان را طبق حکمت، سنجیده و سراسر آفرینش و ازجمله زندگی بشر را از آغاز تا فرجام، تدبیر کرده است. قاعده لطف به‌ویژه در اثبات نبوت و امامت و اجماعات فقها کاربرد دارد. هدف نهایی این آموزه‌ها، «هدایت و دست‌گیری انسان» است که از زاویه مباحث معرفت‌شناختیِ انسان و خدا، در گفتگوهای بینادینیِ اسلام و مسیحیت مناسب طرح و بررسی است.