الزامات و ضرورت های برنامه ریزی کاربری زمین در سکونتگاه های روستایی شهرستان رودبار

Abstract

مدیریت توسعه یک ناحیه بر پایه شناخت امکانات و منابع محلی و بکارگیری منطقی آن­ ها در جهت رسیدن به اهداف یک برنامه استوار است. آینده نگری و برنامه ­ریزی بعنوان ابزار مدیریت، همواره از نتایج مطالعات و پژوهش­ های ناحیه­ ایی بهره می­ گیرد تا شرایط مطلوب را برای تصمیم گیری بلندمدت و کوتاه مدت فراهم سازد. در این بین تفکر مبتنی برآمایش سرزمین، مدیریت بر منابع یک ناحیه را از نظمی برخوردار خواهد کرد که تناقض در راهبردها و اهداف در آن کمتر بچشم می­خورد؛ اما فقدان این شیوه تفکر باعث آشفتگی در برنامه­ریزی خواهد شد. بر همین اساس برنامه­ریزی کاربری اراضی در سطوح مختلف ملی، ناحیه­ ایی و محلی خواهان توسعه هماهنگ محدوده­ ها وتمامی بخش­های اقتصادی است. و با توجه به ویژگی­ های مقتضیات هر ناحیه، امکانات منطقی برای جانمایی و استقرار نیروهای مولد و بنگاه ­های اقتصادی آتی را فراهم می­ سازد. این مقاله باستناد اطلاعات موجود به ضرورت­ های تهیه طرحی جامع برای تنظیم و تدقیق نظام کاربری اراضی در سکونتگاه­ های روستایی شهرستان رودبار می ­پردازد. نتایج حاصل از سرشماری­ه ای رسمی نشان می­دهد که در فاصله دو سرشماری کشاورزی (1367 و 1382) حدود 18/5 درصد از اراضی کشاورزی شهرستان کاسته شده و روند تغییر کاربری­ ها همچنان ادامه دارد. ضمن اینکه نظام فعالیت­ های اقتصادی به تبع تغییرات کلان اقتصادی و جریان­ های ناحیه ­ایی از بخش اول بسمت بخش سوم در حال چرخش است. در کنار این مسائل بنظر می ­رسد عدم آرایش صحیح فعالیت­ ها و کاربری­ ها در فضای شهرستان (با توجه به توانمندی­ های درونی) در بلندمدت آسیب­ های جدی بر محیط زیست وارد کرده و حصول به توسعه پایدار را با مشکل مواجه کند.