رابطه‌ی خودتنظیمی هیجانی و تاب‌آوری با سبک های مقابله با استرس در دانشجویان

Abstract

تنظیم هیجان به معنی تلاش افراد برای تاثیر گذاشتن روی نوع، زمان و چگونگی تجربه و بیان، تغییر طول دوره یا شدت فرایندهای رفتاری، تجربی و یا جسمانی هیجانها است و به طور خودکار یا کنترل شده، هشیار یا ناهشیار و از طریق به کارگیری راهبردهای تنظیم هیجان از جمله باز ارزیابی، نشخوار فکری، خوداظهاری، اجتناب و بازداری انجام می‌گیرد. خودتنظیمی هیجانی به تلاش‌های خود برای تغییر موقعیت، شامل افکار، هیجانها، تکانه‌ها، امیال و رفتارها و فرآیندهای توجهی گفته می‌شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین خودتنظیمی هیجانی و تاب‌آوری با سبک­های مقابله با استرس در دانشجویان بود. برای این منظور، طی یک پژوهش توصیفی از نوع همبستگی، 236 نفر از دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن به شیوه ی نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و از نظر راهبردهای مقابله‌ای، تنظیم شناختی هیجان و تاب‌آوری مورد آزمون قرار گرفتند. نتایج حاصل از رگرسیون چندمتغیری با رویکرد سلسله مراتبی نشان داد که تاب‌آوری به صورت مثبت و معنادار سبک مقابله مساله‌مدار را پیش‌بینی می‌کند. از بین راهبردهای خودتنظیمی هیجانی نشخوارگری و فاجعه سازی به صورت منفی و تمرکز مجدد بر برنامه ریزی و ارزیابی مجدد مثبت به صورت مثبت و معنادار سبک مقابله مساله‌مداری را پیش‌بینی می‌کند. تاب‌آوری به صورت منفی و معنادار سبک مقابله هیجان‌مداری را پیش‌بینی می‌کند. از بین راهبردهای خودتنظیمی هیجانی ملامت خویشتن و دیگران به صورت مثبت و پذیرش و دیدگاه‌گیری به صورت منفی و معنادار سبک مقابله هیجان‌مداری را پیش‌بینی می‌کند.