سهم پنج عامل اصلی شخصیت در پیش بینی تحمل ابهام

Abstract

تحمل ابهام، پذیرفتن عدم قطعیت به عنوان بخشی از زندگی و عدم تحمل ابهام، باورهایی در مورد نگرانی، جهت گیری مساله منفی و سبک مقابله ای اجتنابی است. پژوهش حاضر، با هدف بررسی سهم پنج عامل اصلی شخصیت در پیش­بینی تحمل ابهام بود. بدین منظور، طی یک پژوهش توصیفی مبتنی برتحلیل رگرسیون، 248 نفر (136 زن و 112 مرد) از بین دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد بین­المللی کیش به روش خوشه­ای چند مرحله­ای انتخاب و از نظر تحمل ابهام و پنج عامل بزرگ شخصیت مورد آزمون قرار گرفتند. تحلیل رگرسیون نشان داد که بین عامل روان­نژندی و تحمل ابهام رابطه ی منفی معنادار و بین برون­گرایی و دلپذیر بودن با تحمل ابهام، رابطه ی مثبت معنادار وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون گام به گام نیز نشان داد که عامل روان­نژندی، به تنهایی 29 درصد، دو عامل روان نژندی و دلپذیر بودن، 33 درصد و سه عامل روان نژندی، دلپذیر بودن و برون­گرایی، 34 درصد از واریانس نمره­های تحمل ابهام را تبیین می کنند. یافته­ها به طور کلی بیانگر آن است که روان­نژندی بالا باعث کاهش تحمل ابهام و برونگرایی و دلپذیربودن، باعث افزایش تحمل ابهام در دانشجویان می­شود. بنابراین به نظر می رسد چون افراد روان نژند، از نظر هیجانی ناپایدار، نگران و مضطرب اند و سریعا نسبت به فشار، واکنش نشان می دهند، نمی توانند تحمل ابهام بالایی داشته باشند. این ویژگی موجب توانایی روان نژندی در پیش بینی تحمل ابهام می شود.