بررسی اثر بخشی طرح واره درمانی بر روی زنان مبتلا ‏ به افسردگی اساسی عود کننده

Abstract

هدف تحقیق حاضر بررسی اثربخشی طرح واره درمانی بر روی زنان مبتلا به افسردگی اساسی عودکننده بوده است. پژوهش حاضر مطالعه تک موردی با حجم نمونه 6 زن بود که بر اساس طرح چند خط پایه غیرهمزمان در سال تحصیلی 91-90 انجام شد. آزمودنی ها با روش نمونه گیری هدفمند از چهار مرکز درمانی در شهر تبریز انتخاب شدند. انتخاب آزمودنیها بر اساس ملاکهای ورود و خروج و تشخیص درمانگر با استفاده از مصاحبه بالینی ساختاریافته برای اختلالات (SCID-CV) DSM IV صورت گرفت. بیماران به شکل تصادفی دو به دو و به فاصله 10 روز از یکدیگر به ترتیب سه جلسه ارزیابی خط پایه 12 جلسه طرح واره درمانی را پشت سرگذاشتند. اطلاعات پژوهش از طریق پرسشنامه افسردگی بک(BDIII) و پرسشنامه طرح واره یانگ فرم کوتاه جمع آوری شد. به منظور اثربخشی از تحلیل چشمی نمودارها، آزمون اندازه اثر برای معناداری آماری، درصد بهبودی و رسیدن به زیر نقطه برش یا میانگین معناداری بالینی استفاده شد. بیماران در مجموع در کاهش شدت افسردگی به اندازه اثر29/1 و 54/36 درصد بهبودی، و درکاهش طرح واره های ناکارآمد اولیه به اندازۀ اثر19/1 و 47 درصد بهبودی رسیدند.