رابطه‌ی تاب‌آوری در برابر استرس با شوخ‌طبعی و امید به ‏ آینده در دانشجویان دختر

Abstract

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه تاب‌آوری در برابر استرس با شوخ‌طبعی و امید به آینده در دانشجویان انجام شد. این پژوهش از نوع مطالعات همبستگی بود که 291 نفر از دانشجویان دختر به روش نمونه‌گیری تصادفی از نوع نمونه‌گیری خوشه‌ای چند مرحله‌ای در سال 91-1390 انتخاب شدند. ابزار پژوهش حاضر مقیاس تاب‌آوری کانر و دیویدسن (2003)، پرسش‌نامه چند بعدی حس شوخ طبعی تورسون و پاول (1997) و پرسش‌نامه امیدواری اشنایدر (2003) می باشد. داده‌های جمع‌آوری شده از این پرسش‌نامه‌ها با روش‌های آماری توصیفی و استنباطی، همبستگی پیرسون (جهت بررسی رابطه متغیرها) و تحلیل واریانس چندگانه (جهت تعیین میزان واریانس قابل پیش‌بینی متغیر وابسته از طریق متغیر مستقل) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها نشان داد که رابطه بین تاب‌آوری در برابر استرس با شوخ‌طبعی و امید به آینده مستقیم و معنادار و رابطه بین تاب‌آوری در برابر استرس و زیرمقیاس‌های عاملی و راهبردی از زیرمؤلفه‌های شوخ‌طبعی نیز به‌صورت مستقیم و معنادار است. هم‌چنین بین تاب‌‌آوری در برابر استرس با شوخ‌طبعی، خلاقیت و استفاده اجتماعی از شوخ‌طبعی، استفاده مقابله‌ای از شوخ‌طبعی، نگرش به افراد شوخ‌طبع و نگرش به خود شوخ‌طبعی از زیرمؤلفه‌های شوخ‌طبعی، رابطه مستقیم و معنادار وجود دارد. علاوه بر این، بررسی مؤلفه‌های امید به آینده نشان داد که هر دو مؤلفه امید به آینده (عاملی و راهبردی) پیش‌بینی‌کننده تاب‌آوری در برابر استرس در دانشجویان است. به‌طور کلی، تاب‌آوری در برابر استرس نقش مؤثری در ایجاد و افزایش مؤلفه‌های روان‌شناسی مثبت‌نگر از جمله امید و شوخ‌طبعی دارد و این دو مؤلفه نیز به نوبه خود با تحت‌تأثیر قرار گرفتن توسط تاب‌آوری باعث افزایش سلامت روانی و بهبودی سبک زندگی در دانشجویان می‌شود.