بررسی اجرای برنامه میانجیگری در کلانتری ها و پاسگاه ها توسط پلیس

Abstract

میانجیگری به عنوان یکی از مهم‌ترین برنامه‌های عدالت ترمیمی از دیرباز به شکل‌های مختلفی مورد توجه قانون گذار جمهوری اسلامی ایران بوده است. به طوری که برای اولین بار در ماده یک قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 به صراحت به آن اشاره شده است. البته با مطالعه تاریخ ایران و بررسی فرهنگ و اقوام مختلف ایرانی؛ جایگاه و اهمیت این برنامه در آیین مردم این مرز و بوم آشکار تر می‌شود. نیروی انتظامی نیز به عنوان یکی از متولیان برقراری نظم و امنیت در کشور به طور طبیعی متأثر از این فرهنگ و خواسته قانون نگذار بوده به نحوی که همواره کارکنان این سازمان به‌ویژه آن‌هایی که در کلانتری‌ها و پاسگاه‌ها خدمت می‌نمایند و خواسته یا ناخواسته درگیر موضوع میانجیگری شده‌اند. دخالت و ورود مأمورین در برنامه میانجیگری در مراحل و مراتب مختلفی رخ می‌دهد از آغاز فرایند جنایی و شکل گیری جرم یعنی زمان وقوع و در صحنه جرم تا مرحله رسیدگی مقدماتی و در ادامه تا مرحله اجرای حکم. کارکنان نیروی انتظامی جهت ایجاد صلح و سازش میان طرفین دعوا اقدامات متعددی انجام می‌دهند که برخی از این دعاوی نیز با سعی و تلاش زیاد این کارکنان به نتیـجه می‌رسد و موضوع با مصالحه و گذشت بزه دیده

خاتمه می‌یابد که این مهم ضمن ترمیم خسارت‌های بزه دیده کمک درخور توجهی به کاهش تراکم پرونده‌های قضایی می‌باشد.