شیوه‌ای نادر در خوانش زمان مفاهیم نیم‌روز و نیمه‌شب، به‌عنوان نقاط ارجاعی، در یک زبان اشارۀ خانگی

Abstract

تحقیقاتِ انجام‌شده بر روی ساعت، عموماً پیرامون چگونگی و مراحل رشدِ دانشِ زمان در افراد گوناگون بوده است، و به‌طور ضمنی چنین فرض شده که تنها یک شیوۀ خوانشِ ساعت وجود دارد. این نوشته، تفاوتی بسیار مهم را، که در زبان اشارۀ یک فرد ناشنوا مشاهده شده است، مورد مطالعه قرار می‌دهد. این فرد ناشنوا، ساعت را برپایۀ دو نقطۀ ارجاعیِ نیمه‌شب و نیم‌روز می‌خواند. برای‌نمونه، زمانی‌که ساعت "9 صبح" است، وی با اشاره نشان می‌دهد که "3ساعت به نیم‌روز" باقی مانده است. و یا زمانی‌که ساعت "2صبح"، و یا به‌عبارتی "2شب" است، او با اشاره نشان می‌دهد که "2 ساعت بعد از نیمه‌شب" است. این نوشته در صدد درکِ عللِ پیدایشِ این‌نوع خوانشِ ساعت است. و درنهایت با اشاره به ارتباط میان اوقات شرعیِ اقامۀ نماز و مفاهیم نیم‌روز و نیمه‌شب به تبیین این شیوه می‌پردازد.