جایگاه و کاربرد زبان فارسی و گویش تنکابنی در شهر تنکابن

Abstract

در این پژوهش تلاش می‌شود تا نقش اجتماعیی و گویش تنکابنی (از گویش‌های زبان مازندرانی غربی) براساس متغیرهای سن، جنس، شغل، تحصیلات و زبان مادریِ همسر، در شش حوزۀ اجتماعی خانواده، دوستی، همسایگی، دادوستد، آموزشی و اداری، در جامعۀ زبانی‌این‌منظور 250 آزمودنی براساس گروه سنی، سطح تحصیلات، جنس، شغل و زبان مادری‌صورت تصادفی، برگزیده شدند. سپس داده‌ها (شامل 36 سؤال)، با استفاده از پرسش‌نامۀ الگوی پژوهشی پاراشر (1980)، جمع‌آوری و براساس درجۀ رسمیتِ حوزه، به‌ترتیب از غیررسمی به رسمییوتر پردازش شدند. روش‌های آماری آزمون <span>T</span> نمونه‌های مستقل، آزمون تیِ نمونه‌های زوجی و تحلیل واریانسِ ی‌طرفه، جهت تجزیه‌وتحلیل یافته‌های پژوهش به‌ند. درمجموع، نتایج حاصل از مقایسۀ کاربرد فارسی و تنکابنی، دررابطه‌با شش حوزۀ اجتماعی، نشان می‌دهد که زبان فارسی، زبانِ غالب در هر شش حوزه است و نیز عوامل اجتماعی سن، جنس، شغل، تحصیلات و زبان مادریِ همسر در کاربرد زبان فارسی و گویی مؤثرند و احتمال می‌رود که کاربرد تنکابنی درمیان گویشوران به‌تدریج کمتر شود و فارسی به‌طور کامل در تمامی حوزه‌های اجتماعی جایگزین این گویش گردد.