الهیات فازی: روایت دیدگاه عرفانی امام خمینی(س) در مسألة تنزیه وتشبیه

Abstract

<em>پیش از این در</em><em> شمارة 11 و 12</em><em> نخستین بخش از معرفی وشرح نقدهای عرفانی امام خمینی بر متن و شرح کتاب</em><strong><em> فصوص الحکم</em></strong><em> ابن عربی،ضمن معرفی و توصیف کم</em><em>ّ</em><em>ی و ک</em><em>یف</em><em>ی این نقدها که در قالب مجموعه</em><em>‌</em><em>ای از تعلیقات ایشان بر </em><strong><em>شرح فصوص قیصری</em></strong><em> به جا مانده است ، </em><em>به</em><em> طرح فهرست</em><em>‌</em><em>وار گوشه</em><em>‌</em><em>ای از این تعلیقات و سپس شرح یکی از آنها پرداختیم</em> [س 3 1380]<em>.</em> <em> اکنون در این مقاله در نظر داریم که به شرح و تحلیل</em><em> یک</em><em> تعلیق</em><em>ة</em><em> انتقادی دیگر از امام بپردازیم. این تعلیقه در فص نوحی و به مناسبت بحث تنزیه و تشبیه در دعوت نوح^(ع) به نگارش درآمده ا</em><em>ست</em><em>. شکی نیست که یکی از مهمترین و بنیادی</em><em>‌</em><em>ترین مباحث در حوز</em><em>ة </em><em>کلام و</em><em>الهیات, مبحث الهیات تنزیهی و تشبیهی و طبقه</em><em>‌</em><em>بندی ادیان براساس این دو نوع الهیات است . بحث از الهیات تنزیهی و تشبیهی در واقع بحث بر سر مسألة منطق دعوت انبیا یعنی تعیین نوع این دعوت در انبیا و</em><em>ادیان الهی از میان دو نوع تنزیهی یا تشبیهی آن است.</em> <em>ح</em><em>ضرت امام در این تعلیقه, ضمن بیان دیدگاه انتقادی خود در این خصوص, به نقد دیدگاه استادش، عارف شاه آبادی</em><em>،</em><em> نیز می</em><em>‌</em><em>پردازد.</em>