ارزیابی آسیب‌پذیری: مقایسه اندازه سه شهر مختلف در ناحیه ساحلی جاوا مرکزی، اندونزی

Abstract

به اهمیت پدیده شهرسازی و ارزیابی‌های آسیب‌پذیری توجه داشته باشید. این مقاله کمک می‌کند تا ارزیابی از آسیب‌پذیری در سه شهر با اندازه مختلف در ساحل شمالی استان جاوا مرکزی، اندونزی به‌دست آید. سطوح آسیب‌پذیری سه شهر بر اساس اندازه آن‌ها (که سطوح شهرسازی است) مقایسه می‌شود که برای ارزیابی آن از تازه‌ترین داده‌های ثانویه (دسته دوم) از پایین‌ترین سطوح مدیریتی استفاده می‌کند که kelurahan (روستای شهری) نامیده می‌شود. برای نمایش سطوح آسیب‌پذیری از دو شاخص استفاده شد که شاخص مواجهه و حساسیت ([1]ESI) و شاخص ظرفیت تطبیقی ([2]ACI) نامیده می‌شوند. با ادغام ESI و ACI این مطالعه یافت که روستاهای شهری در تگال[3] (شهر متوسط) سطوح آسیب‌پذیری مشابة دارند. روستای شهری در سمارانگ[4] (به‌عنوان شهری بزرگ) ترکیب بیش‌تری از سطوح آسیب‌پذیری دارد، نشان می‌دهد که شهر حساسیت مختلفی، مواجهه، هم‌چنین ظرفیت تطبیقی در روستای شهری آن دارد. در لاسم (شهر کوچک) بر طبق محدودیت‌هایی که توسط سازگاری تحمیل می‌شود بیش‌تر به‌خاطر کمبود خدمات عمومی و وابستگی بالا به بخش‌های اقتصادی اولیه همة روستاهای شهری آن آسیب‌پذیر یافت شده بودند. این مطالعه نشان می‌دهد، شهر بزرگ‌تر نواحی متفاوت‌تری است که سطوح آسیب‌پذیری متغیری خواهد داشت که منجر به آسیب‌پذیری بالا در میان ساکنین آن‌ها می‌شود. به‌عبارت دیگر، شهر کوچک‌تر با ظرفیت کم‌تر، کاهش ظهور چالش‌های آسیب‌پذیری را دارا است.

[1]- Exposure AndSensitivity Index

[2]- Adaptive Capacity Index

[3]- Tegal

[4]- Semarang