رابطه توانمندسازی روان‌شناختی با رضایت زناشویی و کیفیت زندگی(مورد مطالعه: پلیس زن فرماندهی انتظامی استان مازندران)

Abstract

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه توانمندسازی روان‌شناختی با رضایت زناشویی و کیفیت زندگی پلیس زن شهر ساری انجام گرفت. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع هم‌بستگی است. جامعه آماری این پژوهش را کارکنان پلیس زن فرماندهی انتظامی استان مازندران تشکیل داده‌اند که از این تعداد 97 نفر به‌عنوان نمونه بر اساس جدول کرجسی و مورگان به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری دادهها پرسش‌نامه‌های استاندارد توانمندسازی روان‌شناختی اسپریتزر، رضایت زناشویی انریچ و کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی بوده است. برای تحلیل دادهها از آزمون ضریب هم‌بستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیره استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‏ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS انجام شد. یافته‌ها نشان داد که بین توانمندسازی روان‌شناختی با رضایت زناشویی و کیفیت زندگی رابطه معناداری وجود دارد. از بین متغیرهای توانمندسازی روان‌شناختی به ترتیب احساس مؤثر بودن، احساس شایستگی، احساس خودتعیینی، احساس معنی‌داری و احساس اعتماد پیش‌بینی کننده‌های معناداری برای رضایت زناشویی بودند. هم‌چنین به ترتیب احساس مؤثر بودن، احساس شایستگی، احساس اعتماد، احساس خودتعیینی و احساس معنی‌داری پیش‌بینی کننده‌های معناداری برای عملکرد شغلی بودند. هم‌چنین مجموع متغیرهای پیش بین حدود 17 درصد از واریانس کیفیت زندگی را تبیین کردند. نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که توانمندسازی روان‌شناختی پلیس زن با رضایت از زندگی زناشویی و کیفیت زندگی که دو مقوله مهم زندگی به‌شمار می‌روند، ارتباط دارد؛ بنابراین با افزایش و کاهش توانمندسازی روان‌شناختی رضایت زناشویی و کیفیت زندگی دستخوش تغییرات می‌شود.