تأثیر سرعت راه رفتن و بار شناختی بر ثبات گام برداری در سالمندان

Abstract

مقدمه و اهداف ازآنجا که انجام هم‌زمان راه رفتن و تکالیف دیگر، از روزمره‌ترین فعالیت‌های انسان به شمار می‌آید و با توجه به این‌که بخش عمده‌ای از زمین خوردن‌های سالمندان حین فعالیت دوتکلیفی اتفاق می‌افتد؛ هدف از تحقیق حاضر "بررسی تأثیر سرعت راه رفتن و بار شناختی بر ثبات گام­برداری در سالمندان" بود. مواد و روش ­ها ده سالمند (5 مرد و 5 زن) سالم بدون سابقه زمین خوردن به‌صورت داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت نمودند. از شرکت­کنندگان خواسته شد که سه تکلیف راه رفتن روی تردمیل با سرعت‌های ترجیحی، تند و کند را با/بدون اعمال بار شناختی انجام دهند. تکلیف شناختی با کم کردن 3 تایی از یک عدد سه­رقمی تصادفی انجام شد. نسبت ثبات گام­برداری (GSR) برای هر یک از شرایط محاسبه گردید. از روش آماری واریانس مکرر دوطرفه برای بررسی اختلاف میانگین‌ها در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. یافته ­ها یافته‌های تحقیق حاضر نشان داد که نمره عملکرد شناختی با افزایش سرعت کاهش می‌یابد. در سرعت‌های تندتر از سرعت ترجیحی و بار شناختی مقدار GSR بیشتر است (01/0>p). نتیجه ­گیری نتایج نشان داد که سالمندان از طریق استراتژی‌های مختلف راه رفتن به‌ویژه فاز کوتاه­شونده، حمایت دوگانه بیشتری را حین راه رفتن ایجاد می‌کنند تا با افزایش ثبات گام­برداری کمتر سقوط کنند.