تأثیر تمرین ترکیبی (تعادلی، قدرتی، انعطافی و راه رفتن) بر تعادل و احتمال افتادن زنان سالمند مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی

Abstract

مقدمه و اهداف عوارض مستقیم و غیرمستقیم نوروپاتی محیطی دیابتی می‎تواند به اختلال تعادل و افتادن منجر شود و احتمال بروز زخم پا را افزایش ‎دهد. از طرفی دیگر، انجام تمرینات موثر در افزایش تعادل، احتمالاً بتواند باعث کاهش خطر افتادن در این بیماران ‏شود؛ لذا هدف مطالعه حاضر، بررسی تأثیر تمرین ترکیبی بر تعادل و احتمال افتادن در زنان سالمند مبتلا به نوروپاتی دیابتی بود. مواد و روش­ ها در مطالعه حاضر، 23 بیمار زن مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی به صورت تصادفی به دو گروه مداخله (11 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. قبل و بعد از برنامه تمرینی، تعادل و احتمال افتادن آزمودنی‎ها به ترتیب با ابزار تعادل برگ و مقیاس بین‎المللی افتادن اندازه‎گیری شد. گروه تمرین به مدت 8 هفته، هفته‎ای 3 جلسه و 1 ساعت در هر جلسه به انجام تمرین ترکیبی پرداختند. گروه کنترل در این مدت به زندگی معمولی خود ادامه دادند. داده‏ها با استفاده از آزمون‏‎های تی مستقل و وابسته در سطح معنا‏‏داری 05/0>α تجزیه و تحلیل شد. یافته ­ها نتایج تحقیق حاضر نشان داد که در نمرات تعادل و احتمال افتادن گروه تجربی بعد از اجرای تمرین ترکیبی نسبت به قبل از آن، تفاوت معناداری ایجاد شد، در حالی‏ که این نمرات در گروه کنترل تفاوت معناداری نداشت. نتیجه ­گیری انجام تمرین ترکیبی باعث بهبود تعادل و کاهش احتمال افتادن زنان سالمند مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی می‏شود؛ بنابراین به منظور بهبود تعادل و کاهش احتمال افتادن این بیماران مداخله درمانی مفیدی است.