اثر خستگی اندام تحتانی بر استراتژی های کنترل مفصل زانو در فرود مردان جوان

Abstract

مقدمه و اهداف با توجه به این که از خستگی به عنوان عاملی اثرگذار بر آسیب لیگامنت متقاطع قدامی یاد می­شود، هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی اثر خستگی اندام تحتانی بر کینماتیک، کینتیک و فعالیت عضلات منتخب مفصل زانو در حین وظیفه حرکتی فرود بود. مواد و روش ها در تحقیق نیمه­تجربی حاضر 15 مرد سالم فعال (18/3±09/22 سال) با میانگین قد (58/7±177 سانتی­متر) و وزن (72/7± 71 کیلوگرم) شرکت کردند. از پروتکل خستگی نشست و برخاست برای خستگی اندام تحتانی استفاده شد. آزمودنی­ها حرکت فرود با دو پا را قبل و بعد از اعمال پروتکل خستگی انجام داده و کینماتیک مفصل زانو، نیروهای عکس­العمل سطح و فعالیت عضلات دوقلو، چهارسر و همستریگ مورد ارزیابی قرار گرفت. از آمار توصیفی برای تعیین شاخص­های گرایش به مرکز و پراکندگی، از آزمون شاپیرو-ویلک برای تعیین وضعیت نرمال بودن توزیع داده­ها و از آزمون آماری t همبسته در سطح معناداری (05/0>P) برای مقایسه متغیرهای تحقیق استفاده شد. یافته ­ها افزایش سرعت فلکشن زانو (004/0=P)، افزایش فلکشن زانو در لحظه تماس اولیه (016/0=P) و اوج آن (02/0=P)، کاهش نیروی عکس­العمل عمودی زمین (001/0=P)، افزایش زمان رسیدن به اوج نیرو (02/0=P)، کاهش پیش از فعالیت عضلات دوسررانی (000/0=P)، نیمه­وتری (000/0=P) و دوقلوی داخلی (012/0=P) قبل از فرود و کاهش فعالیت عضله دوسررانی پس از فرود (002/0=P) مشاهده شد. نتیجه­ گیری با توجه به نقش حمایتی عضلات دوقلو و همسترینگ و همکاری این عضلات با رباط ACL در ثبات مفصل زانو، به نظر می­رسد، خستگی شدید اندام تحتانی می­تواند منجر به آسیب این رباط و کاهش ثبات زانو شود. افزایش زاویه فلکشن در لحظه تماس پا با زمین، کاهش نیروی عکس­العمل زمین و افزایش زمان رسیدن به حداکثر نیروی عکس­العمل زمین ممکن است استراتژی سیستم عصبی برای جذب شوک ناشی از وزن بدن در لحظه برخورد و کاهش آسیب به مفاصل اندام تحتانی باشد.