تاثیر فراگیری موسیقی بر افزایش مهارت های شنیداری

Abstract

مقدمه و اهداف سالهاست که دانشمندان و محققین در کتب و مجلات علمی بر ارتباط موسیقی و ایجاد پلاستیسیتی تاکید دارند و هنوز هم به شناخت جنبه­های دیگری از این ارتباط علاقه دارند. در تحقیقات زیادی دیده شده که موسیقیدان­ها به علت پلاستیسیتی خاص خود در مناطق شنیداری قشری و تحت قشری سیستم عصبی مرکزی و محیطی توانایی­های بسیار بالایی در پردازش ظریف­ترین اجزای محرک­های موسیقیایی و گفتاری مختلف دارند. در مطالعه حاضر سعی شده با استفاده از نتایج مطالعات مختلف در زمینه تاثیر فراگیری موسیقی بر افزایش توانایی­های شنیداری در گروه­های مختلف سنی و به ویژه در کودکان به میزان این ارتباط و کاربرد آن در زمینه آموزش در مدارس پی برده شود. مواد و روش ها با استفاده از پایگاه­های اطلاعاتی PubMed، Google Scholar، Medline مطالعات انجام شده از سال 2000 میلادی در زمینه ایجاد پلاستیسیتی موسیقیایی در موسیقیدان­ها و مقایسه آنها با افراد غیرموسیقیدان جمع­آوری و در این مقاله آورده شده است. نتیجه گیری شاید در منظر اول و از لحاظ محل درک در مغز (گفتار در نیمکره چپ و موسیقی در نیمکره راست) و مسیرهای عصبی درگیر، تا حد زیادی پردازش گفتار و موسیقی متفاوت به نظر برسند، اما واقعیت چیز دیگری است. پردازش زبان و موسیقی به جنبه­های کاملا مشترکی از حس درک و شناخت در قشر و نواحی تحت قشری نیاز دارد. بنابراین با استفاده از آموزش موسیقیایی و تقویت مسیرهای عصبی مشترک درک موسیقی و زبان می­توان اختلال درک گفتار در جمعیت­های خاصی از کودکان که در درک گفتار مشکل دارند را درمان و تقویت نمود.