تاثیر آنی و کوتاه مدت استرچ استاتیک همسترینگ بر میزان بازشدن فعال دهان

Abstract

مقدمه و اهداف بدن ما به عنوان یک واحد یکپارچه و هماهنگ است که عمل هر جز از آن بر عملکرد سایر اعضا تاثیر می گذارد. برای پی بردن به این ارتباطات گسترده و پیچیده نیازمند مطالعه هستیم. بر این اساس هدف این مطالعه بررسی تاثیر کشش همسترینگ بر میزان بازشدن دهان به عنوان بخشی از این سیستم پیوسته است. مواد و روش ها 80 داوطلب سالم، 54 مرد و 26 زن در دامنه سنی 30-18 سال در این مطالعه شرکت کردند و به طور تصادفی به دو گروه اصلی و کنترل تقسیم شدند: گروه اصلی یک استرچ استاتیک 60 ثانیه ای و گروه کنترل یک مداخله پلاسبو به صورت موبیلیزاسیون کشکک به روی پای غالب را دریافت می کردند. ارزیابیها شامل اندازه گیری حداکثر میزان بازشدن دهان و اندازه گیری زاویه پوپلیتئال بود که به ترتیب با کولیس دیجیتال و گونیامتر انجام شد. این اندازه گیری ها قبل، 5 دقیقه بعد، 1 ساعت بعد و 24 ساعت پس از مداخله توسط آزمونگری که از تخصیص افراد در گروه ها بی اطلاع بود صورت گرفت. یافته ها تحلیل واریانس اندازه های تکرار شده کاهش معنی داری در میزان بازشدن دهان در طول زمان 05/0>p و همچنین در گروه اصلی نسبت به گروه کنترل، دیده شد ( 0. 05/0pp نتیجه گیری یافته های این مطالعه نشان داد که یک استرچ 60 ثانیه ای به روی همسترینگ پای غالب می تواند بر مفصل تمپورومندیبولار تاثیرگذار باشد و این نواحی با وجود فاصله ای که از هم دارند باهم مرتبطند. این ارتباط از طریق فاشیا، سیستم عصبی، زنجیره های عضلانی و ارتباطات بیومکانیکی قابل توجیه است.