ارزیابی الگوی علامتی و فراوانی اختلال بدشکلیبدن در دانشجویان

Abstract

مقدمه <br/>اختلال بدشکلیبدن یکی از اختلالات شبهجسمانی است که به صورت اشتغال ذهنی با نقص تخیلی یا تحریف <br/>مبالغهآمیز یک عیب خفیف در ظاهر جسمانی تعریف میشود. با توجه به تفاوت شیوع این اختلال در منابع <br/>گوناگون و شیوع بالاتر آن در دانشجویان، به مطالعهی الگوی علامتی و فراوانی اشتغال ذهنی با علائم اختلال <br/>بدشکلیبدن در دانشجویان ساکن خوابگاههای دانشگاه علوم پزشکی مشهد پرداخته شد. <br/>روش کار <br/>این مطالعهی توصیفی در سال 1385 بر500 نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی مشهد به روش نمونهگیری <br/>چندمرحلهای انجام شده است. این افراد توسط پرسشنامهی دموگرافیک و پرسشنامهی اختلال بدشکلیبدن بدون <br/>ذکر نام تحت بررسی مقطعی قرار گرفتند و یافتهها با استفاده از نرمافزار SPSS و شاخصهای پراکندگی و <br/>آزمونهای آماری مجذور کای و تی مستقل و تحلیل واریانس ارزیابی شدند. <br/>نتایج <br/>میانگین سن افراد 23/45 سال بود. از جمعیت مورد مطالعه بر اساس پرسشنامهی ذکر شده، 172 نفر (34/4%) در <br/>مورد ظاهر خود نگران بودند که در بین آنها بیشترین نگرانی مربوط به صورت و به خصوص بینی و پوست بود <br/>(68 نفر، 39/8%). شیوع اختلال بدشکلیبدن در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی مشهد7/4% بود و فراوانی دو <br/>جنس در گروههای مبتلا و غیرمبتلا تفاوت آماری معنیداری نداشت (p=0/242). تمام دانشجویان مبتلا به اختلال <br/>بدشکلیبدن مجرد بودند. <br/>نتیجه گیری <br/>اشتغال ذهنی با تصویر بدن در بین دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی مشهد شایع بوده و نتایج شیوع اختلال <br/>بدشکی بدن نیز از آمارهای موجود در جمعیت عمومی بالاتر بود. الگوی نارضایتی از وضعیت ظاهری بدن در <br/>دانشجویان ایرانی با الگوی کشورهای غربی متفاوت بود.