مدل‌سازی تزریق آب با شوری پایین همراه با پلیمر با استفاده از تئوری جریان‌های جزئی

Abstract

بر اساس نتایج مثبتی که از تأثیر آب با شوری پایین در تولید نفت بدست آمده است، مطالعات مختلفی درباره امکان ترکیب این روش با سایر روش‌های ازدیاد برداشت انجام گرفته است. ترکیب آب با شوری پایین با محلول پلیمری می‌تواند یکی از روش‌های مؤثر در ازدیاد برداشت نفت باشد. با نگاهی به محدودیت‌ها و مزایای استفاده از هر روش، می‌توان به این نکته پی برد که ترکیب این دو روش می‌تواند هم-افزایی مطلوبی داشته باشد، بطوریکه حضور پلیمر سبب بهبود بازده جاروبزنی نفت شده و در عین حال حضور آب با شوری پایین سبب جذب کمتر پلیمر و نیز افزایش آب دوستی سطح سنگ می‌گردد. در این مقاله با استفاده از تئوری جریان‌های جزئی به بررسی عملکرد تزریق آب با شوری پایین همراه با پلیمر جهت ازدیاد برداشت نفت در سنگ‌های ماسه‌ای پرداخته شده است. همچنین عملکرد روش مذکور در مقایسه با تزریق آب با شوری بالا و نیز تزریق آب با شوری پایین مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج مدل‌سازی‌ نشان می‌دهد که براساس شرایط مطالعه حاضر، بواسطه تزریق آب با شوری پایین همراه با پلیمر، زمان ‌رسوخ آب در چاه تولیدی تا حدود 75/0 حجم فضای خالی به تعویق افتاده است. همچنین میزان تولید نفت نیز در مقایسه با تزریق آب با شوری بالا از مقدار 38% به 77% پس از تزریق یک برابر حجم فضای خالی افزایش یافته است. براساس نمودارهای جریان جزئی، این افزایش برداشت نفت به دلیل رخداد دو جبهه جریانی مختلف در طول تزریق آب با شوری پایین همراه با پلیمر می‌باشد.