برآورد تبخیر- تعرق مرجع در شرایط کمبود داده و ارزیابی روش‌های والیانتس برای خط ساحلی شمال و جنوب ایران

Abstract

تبخیر- تعرق (ET) مهمترین پارامتر در مطالعات اقلیمی و برنامه‌ریزی آبیاری است. برآورد تبخیر- تعرق پتانسیل (ETo) به روشی ساده، مورد توجه زیادی، به‌خصوص در کشورهای در حال توسعه، که در آن اطلاعات هواشناسی مورد نیاز برای روش استاندارد پنمن- مونتیث فائو (PMF-56) ناقص و یا در دسترس نمی‌باشد، قرار گرفته است. همچنین علارغم توسعه کشاورزی در خطوط ساحلی ایران، تحقیقات جامع‌ای جهت محاسبه تبخیر-تعرق در این بخش‌ها صورت نگرفته است. هدف از این مطالعه عبارت است از: 1- ارزیابی 5 روش کمبود داده شامل: هارگریوز- سامانی، پریستلی‌تیلور، مکینک، تورک در مقایسه با روش استاندارد برآورد ETo و 2- ارزیابی دو مدل از جدیدترین روش‌های برآورد ETo توسط والیانتس در مقایسه با روش PMF-56 برای خطوط ساحلی شمال و جنوب ایران. به منظور این مطالعه، داده‌های 14 ایستگاه سینوپتیک شامل 8 ایستگاه در خط ساحلی جنوب و 6 ایستگاه در خط ساحلی شمال انتخاب شدند. نتایج آزمون‌های آماری نشان داد که در میان روش‌های تخمین تبخیر-تعرق با کمبود داده، روش تورک برای ایستگاههای خط ساحلی شمال به دلیل اقلیم معتدل و مرطوب و روش پریستلی‌تیلور به دلیل گرما و رطوبت بیشتر برای ایستگاههای واقع شده در خط ساحلی جنوب بهترین نتایج را در مقایسه با روش PMF-56 دارند. در میان روش‌های توسعه‌داده شده توسط والیانتس، روش والیانتس 2 بیشترین مطالبقت را با روش PMF-56 دارد.