ویتگنشتاین و نظریه ی معنا

Abstract

منوط به دوقطبی بودن (قابل صدق و کذب بودن ) می داند، لذا قضایای غیرتجربی را گزاره نمی داند. گزاره چون<br />دوقطبی است محکی خود را بیان می کند، اما قضایای غیرتجربی هیچ چیزی را نشان نمی دهند زیرا آنها تک قطبی<br />هستند. با این همه، ویتگنشتاین در کتاب پژوهش های فلسفی به نقد مبانی دیدگاه های خود در کتاب رساله<br />منطقی-فلسفی درباره ی مقوله ی معنا و نسبت آن با عالم واقع می پردازد . در فلسفه ی دوم او، معنای یک واژه<br />همان کاربردی است که آن واژه یا جمله در زبان معمولی و روزمره دارد . برای دانستن معنا، نباید بپرسیم : این<br />واژه یا جمله چه معنایی دارد و چه چیزی را نشان می دهد؟ بلکه باید بپرسیم : این واژه یا جمله کجا به کار<br />می رود و چه کاربردی دارد؟ خطای او در رساله در این بوده که نوعی پی شداوری درباره ی معنای زبان را بر زبان<br />تحمیل می کرده است، ولی پژوهش ها می کوشد تا این خطا را با توجه کردن به کاربردهای واقعی زبان تصحیح<br />کند. همچنین در این مقاله نشان داده شده است، "اصل تحقیق پذیری " پوزیتیویست ه ا که پیوندی بنیادین با<br />"نظریه ی تصویری معنا "ی ویتگنشتاین دارد و در پی ارائه ی معیاری جامع و مانع برای معناداری است با سه<br />مشکل اساسی مواجه است:<br />1. این اصل توان اثبات کلیت و ضرورت حاکم بر قوانین علمی را ندارد.<br />2. نه تنها دین و اخلاق بلکه علم را، به ویژه در حوزه ی مسائل نظری، بی معنا می کند.<br />3. در باب منزلت منطقی این اصل شبهاتی هست؛ از جمله : آیا این اصل را می توان به صورت تجربی آزمود؟ آیا<br />راهی برای اثبات یا ابطال آن وجود دارد؟