مطالعه اثر سن طعمه، سابقه تغذیه و دمای محیط بر میزان تغذیه سن‌های شکارگر Deraeocoris lutescens بر روی برخی آفات مکنده در شرایط آزمایشگاهی

Abstract

مشکلات ناشی از کابرد سموم شیمیایی برای سلامتی انسان‌­ها، استفاده از سایر روش­های کنترل کم خطر مانند مبارزه بیولوژیکی با آفات را ضروری ساخته است. سن شکارگر<em>Deraeocoris lutescens</em> Schilling, 1837 ، جایگاه ممتازی در کنترل بیولوژیکی آفات به خصوص آفات مکنده دارد. در این تحقیق، میزان تغذیه سن شکارگر از مراحل مختلف رشدی آفت و در دما­های متفاوت بررسی شد. آزمایش­ها درون اتاقک رشد با دمای C˚1±25، رطوبت نسبی 5±60 درصد و شرایط نوری 16 ساعت روشنایی و 8 ساعت تاریکی بر روی برگ­های باقلا انجام شد. در بررسی میزان تغذیه پوره­های سن آخـر و بالغیـن سن شکارگـر از پوره­های شتـه سبز هلـو، شکارگر از پوره­های 1-2 روزه نسبت به پوره­های 3-4 روزه بیش­تر تغذیه کرد. در این تحقیق میانگین کل تغذیه سن شکارگر از شته سبز هلو با افزایش دما از 18 به C˚30 به­طـور معنـی­داری افزایش نشـان داد. همچنین بیش­ترین و کم­ترین ترجیح غذایی، به ترتیب بر روی پوره­های سن 3 یا 4 روزه شته باقلا و شته سبز هلو مشاهده گردید.لذا طبق نتایج به دست آمده، سن <em>D. lutescens</em> می­تواند یک شکارگر امید بخش جهت کاربرد، در برنامه­های مدیریت تلفیقی آفات باشد.