دیپلماسی هسته‌ای ایران و اروپا و تأثیر آن بر امنیت بین‌الملل باتأکیدبر خروج امریکا از برجام

Abstract

سیاست‌های امریکا و اروپا تا زمان دستیابی کشورهای گروه 1+5 به توافق ژنو، لوزان و وین، مبتنی‌بر چالش‌های امنیتی بوده است. علت اصلی چنین چالش‌هایی را باید تغییرات ایجادشده در موازنة قدرت منطقه‌ای و مخالفت بازیگران مؤثر سیاست جهانی با الگوهای رفتاری ایران ارزیابی کرد. الگوی کنش راهبردی امریکا در فرایند برنامة جامع اقدام مشترک مبتنی‌بر نشانه‌هایی از دیپلماسی اجبار برای محدودسازی قدرت راهبردی ایران بوده است. روندهای مدیریت بحران در روابط ایران با کشورهای 1+5 براساس نشانه‌هایی از دیپلماسی هسته‌ای شکل گرفته است. چنین فرایندی نتوانست اهداف راهبردی امریکا را تأمین نماید. خروج دونالد ترامپ از برجام، نشانة چنین وضعیتی است. درچنین‌شرایطی و براساس نگرانی‌های امنیتی ژئوپلتیکی ناشی از توان موشکی جمهوری اسلامی ایران، مجاورت جغرافیایی کشورهای اروپایی با ایران را از مهم‌ترین دلایل استمرار حضور اروپا در برجام می‌توان قلمداد نمود. در این مقاله رابطة بین دیپلماسی هسته‌ای ایران با اروپا و بررسی دلایل و نتایج استمرار حضور اروپا در برجام پس از خروج امریکا بررسی می‌شود. پرسش مقاله به این موضوع اشاره دارد که: «دیپلماسی هسته‌ای ایران و اروپا چه تأثیری در سیاست و امنیت بین‌الملل به‌جا گذاشت؟» فرضیة مقاله آن است که: «دیپلماسی هسته‌ای به افزایش تضادهای ایران و امریکا در فضای سیاست بین‌الملل منجر شده است». در تنظیم مقاله از رهیافت «نئورئالیسم تهاجمی» استفاده می‌شود. رهیافتی که دیپلماسی و مذاکره را محور اصلی صلح جهانی می‌داند. پژوهش براساس روش کیفی انجام گرفته است.