تحلیل مکانی بیکاری در نواحی شهری و روستایی ایران با رویکرد تحلیل اکتشافی داده‌های مکانی

Abstract

بیکاری از مقولات اساسی اقتصاد جهانی است. افزایش اشتغال و کاهش بیکاری، یکی از شاخصه­های مهم توسعه­یافتگی تلقی می­شود. کشور نه تنها از مشکل بالا بودن نرخ بیکاری رنج می­برد، بلکه توزیع فضایی نرخ بیکاری نیز بسیار نگران­کننده است. این مقاله با تأکید بر رویکرد تحلیل اکتشافی داده­های مکانی، توزیع فضایی نرخ بیکاری را در نواحی شهری و روستایی ایران در سال 1390 مطالعه کرده است. نتایج تحلیل اکتشافی داده­های مکانی بیانگر وجود خوشه­بندی (خود همبستگی مکانی مثبت) و ناهمگنی فضایی در توزیع شاخص­های نرخ بیکاری شهری و روستایی در سطح شهرستان­های ایران است. نتایج این مطالعه می­تواند زمینه را برای برنامه­ریزی مناسب جهت رفع نابرابری­های منطقه­ای بر حسب نرخ بیکاری فراهم سازد.