اثربخشی آموزش ایمن‌سازی روانی بر ناگویی هیجانی، خودتعیین‌گری و جهت‌گیری زندگی نوجوانان با آسیب شنوایی

Abstract

پژوهش حاضر به‌‌منظور ارزیابی اثربخشی آموزش ایمن‌سازی روانی بر ناگویی هیجانی، خودتعیین‌گری و جهت‌گیری زندگی نوجوانان با آسیب شنوایی انجام شد. این پژوهش، یک مطالعۀ نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون و گروه کنترل بود. در این پژوهش 28 نوجوان پسر با آسیب شنوایی شرکت داشتند که به روش نمونه‌گیری در دسترس از مدارس متوسطۀ شهرستان‌های تهران انتخاب شده بودند. شرکت‌کنندگان به دو گروه 14 نفری آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش، برنامۀ ایمن‌سازی روانی را در 10 جلسه 50 دقیقه‌ای دریافت کردند، در حالی‌ که گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفتند. ابزارهای استفاده‌ شده در این پژوهش مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو، پرسشنامۀ نیازهای بنیادی روان‌شناختی دسی و ریان و آزمون جهت‌گیری زندگی شییر و کارور بود. داده‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شدند. نتایج نشان داد که آموزش ایمن‌سازی روانی اثر معناداری بر ناگویی هیجانی، خودتعیین‌گری و جهت‌گیری زندگی نوجوانان با آسیب شنوایی داشت. بنابراین، آموزش ایمن‌سازی روانی می‌تواند ناگویی هیجانی نوجوانان با آسیب شنوایی را کاهش دهد و خودتعیین‌گری و جهت‌گیری زندگی را در آن‌ها بهبود بخشد.