بررسی وضعیّت ترجمان دانش در علوم انسانی کشور

Abstract

<strong>چکیده</strong> <strong><span style="text-decoration: underline;">هدف:</span></strong> امروزه ترجمان دانش فرایندی است که دانش را از بی‌مصرفی به عرصة عمل منتقل می‌نماید. این پژوهش با هدف بررسی وضعیّت ترجمان دانش در میان صاحب‌نظران علوم انسانی کشور به انجام رسیده است. <strong><span style="text-decoration: underline;">روش‌شناسی:</span></strong>این پژوهش از نوع پژوهش‏های پیمایشی- تحلیلی است. و جامعة پژوهش حاضر کلّیّة اعضاء هیأت‌علمی گروه‌های علوم انسانی سراسر کشور از رشته‌های مختلف علوم انسانی می‌باشند که بر اساس فرمول کوکران 380 نفر از آن‌ها با استفاده از روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چند‌مرحله‌ای به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار مورد استفادة آن پرسشنامة محقّق‌ساخته بوده که بر اساس مدل ترجمان دانش انستیتو ملّی تحقیقات نا‌توانی و باز‌توانی آمریکا طرّاحی گردیده و روایی آن به‌صورت صوری و محتوایی سنجیده شده است. جهت تعیین پایایی این پرسشنامه ضریب آلفای کرونباخ به‌دست آمده 89% تعیین شد. روش‌های آمار توصیفی (تعیین فراوانی، میانگین، انحراف استاندارد و...) و آزمون‌های تی‌تست، آنوا، کای دو، همبستگی پیرسون و رگرسیون؛ برای تجزیه و تحلیل آماری مورد استفاده قرار گرفتند. <strong><span style="text-decoration: underline;">یافته‌ها</span></strong><strong>: </strong>نتایج حاصله از این پژوهش نشان دادند که 8/61٪ از اعضاء هیأت‌علمی علوم انسانی کشور وضعیّت منبع پژوهش، 6/56٪ از ایشان وضعیّت محتوای پژوهش، 3/66٪ از ایشان وضعیّت زمینة پژوهش، 3/46٪ از ایشان وضعیّت محیط ارتباطی و 9/58٪ از ایشان وضعیّت کاربران در ترجمان دانش علوم انسانی را در حدّ متوسّط ارزیابی کرده‌اند؛ همچنین 4/22٪ از آن‌ها وضعیّت ترجمان دانش در علوم انسانی کشور را به‌طورکلی متوسط دانسته‌اند. <strong><span style="text-decoration: underline;">نتیجه‌گیری</span></strong>: براساس نتایج این پژوهش وضعیت ترجمان دانش در علوم انسانی ایران از دیدگاه اعضاء هیأت‌علمی علوم انسانی کشور ضعیف است (4/73درصد). این موضوع نشان‌دهندة آن است که علوم انسانی اصولاً با وجود نقش مهم و اساسی که در ایجاد تحوّل و بالندگی فکر، روان و رفتار افراد دارند، هنگام پیش آمدن مباحث کاربردی و عملی در مهجوریّت و انزوا قرار می‌گیرند. انزوای علومی که دارای ماهیتِ انسان‌سازی هستند، آسیب‌های جبران‌ناپذیری را به بدنة درونی جامعه وارد می‌سازد. آسیب‌های روانی و اجتماعی که زمینه‌ساز بی‌سازمانی اجتماعی‌اند و به شکل مستمر و فزاینده‌ای ارزش‌های محوری جامعه را مورد چالش قرار می‌دهند.