ارزیابی بار اقتصادی تحمیلی ناشی از مراقبت ناکافی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 در تهران

Abstract

<strong>هدف</strong>: هدف از این پژوهش، بررسی میزان تأثیر مراقبت (درمان) های ناکافی در بیماران مبتلابه دیابت نوع 2 در ایران بر روی پیامد نهایی (عوارض میکرو و ماکرووسکولار) و هزینه‌های تحمیل‌شده در بیماران با دیابت نوع 2 است. <strong>روش</strong>: این مطالعه یک مطالعۀ مقطعی است که در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 در دو مراکز دیابت (خصوصی و دولتی) در استان تهران انجام شد. با به‌کارگیری مدل UKPDS و با استفاده از داده‌های 5 ساله (1392-1396) بالینی جمع‌آوری‌شده از مراکز دیابت در سطح استان تهران (400 بیمار)، به پیش‌بینی نتایج برای مراقبت جاری پرداخته شد و سپس این مقادیر با فرض کنترل سه فاکتور اصلی هموگلوبین A1c، کلسترول با دانسیتۀ کم و فشارخون سیستولیک در سطح استاندارد برای مدت زمان 20 سال مورد پیش‌بینی قرار گرفت و اختلاف نتایج حاصل با نتایج اولیه به‌عنوان بار اقتصادی و بار سلامت تحمیل‌شده به‌واسطۀ مراقبت نادرست، ناکافی یا ضعیف در این بیماران، نتیجه‌گیری شد. <strong>یافته‌ها</strong>: مقایسۀ نتایج 20 سالۀ دو سناریو نشان می‌دهد که نسبت به الگوی درمان جاری، امید به زندگی 4.3 سال، در بیماران با اصلاح الگوی درمان و کنترل متغیرهای اصلی، قابل دستیابی است. یافته‌ها نشان‌دهندۀ افزایش هزینه‌های درمانی جهت کنترل فاکتورهای ذکرشده در روش مراقبت مطلوب، به میزان 63,889,695 ریال و افزایش هزینه‌های کل نیز به میزان 104,852,150 است. <strong>نتیجه‌گیری</strong>: نتیجۀ مدل‌سازی نشان داد که با توجه به جمعیت دیابتی‌های نوع 2 در کشور، (حدود 5 میلیون نفر)، در حدود 30 میلیون سال و به‌طور متوسط سالیانه بیش از 1.5 میلیون سال طول عمر از دست می‌رود. با توجه به این‌که هزینه به ازای طول عمر به‌دست‌آمده در مراقبت کامل کمتر از 3 برابر درآمد سرانه کشور است، انجام مراقبت کامل برای بیماران دیابتی یک برنامۀ بسیار هزینه-اثربخش به شمار می‌رود.