نگرش زنان معلول نسبت به فرزندآوری در شهر تهران

Abstract

<strong>چکیده</strong><br /> <em>پژوهش حاضر با هدف «</em><em>بررسی نگرش زنان معلول نسبت به فرزندآوری در شهر تهران» با روش توصیفی و پیمایشی </em><em>انجام شده است.</em><em>جامعه آماری شامل کلیه زنان معلول همسردار (49-15) در شهر تهران(1500 نفر) بر اساس سرشماری سال 1395 است.</em><em>روش نمونه‌گیری به صورت سیستماتیک بوده وحجم نمونه بر اساس فرمول کوکران 300 نفر انتخاب گردید.</em><em> ابزار سنجش، پرسشنامه محقق ساخته که با 42 سؤال بوده است.</em><br /> <em>نتایج تحلیل عاملی نشان داده است که بین گویه‌های یک عامل با گویه‌های عامل دیگر، هیچگونه همبستگی مشاهده نشد و هر عامل به طور مستقل بر نگرش زنان به فرزندآوری تأثیر دارد. ‌نگرش زنان معلول نسبت به فرزندآوری با توجه به سن ازدواج، نوع شغل، منزلت و موقعیت اجتماعی زنان متفاوت است. بین نگرش زنان معلول نسبت به فرزندآوری با درآمد،</em><em> ثروت خانواده و مشاغل مختلف</em><em> رابطه وجود ندارد. همچنین بین نگرش زنان معلول نسبت به فرزندآوری با</em><em> رفاه اجتماعی</em><em>،</em><em> عدالت محیطی</em><em> و </em><em>برخورداری از تأمین اجتماعی رابطه معنی‌داری وجود دارد. نتایج رگرسیون نشان داده است، عوامل جمعیتی با بیش از 57% ، عوامل اجتماعی با بیش از 69% ، عوامل اقتصادی با بیش از 58% و عوامل فرهنگی با بیش از 63% در نگرش زنان معلول به فرزندآوری مؤثر می‌باشند. بنابراین آنچه بیش از هر مسئله‌ایی در تغییر نگرش زنان معلول به باروری قابل تعمق است برخورداری از رفاه اجتماعی است.</em><br /> <strong><em> </em></strong>