نمودهای اسطوره و زبان حماسی در شعر نصرالله مردانی

Abstract

توجه به اسطوره و حماسه‌ به‌ویژه‌ اساطیر و حماسه‌های ملی، یکی از مبانی اصلی در بافت معنایی و زبانی ادبیات فارسی بعد از شاهنامۀ فردوسی است که در هر دوره‌ای همگام با تحولات ادبی و متناسب با شرایط اجتماعی آن برهه ادامه یافته است. با شکل‌گیری انقلاب اسلامی و آغاز جنگ تحمیلی، توجه عمیق به ابعاد شعر پایداری افزون گشت. همگام با آن، گرایش به حماسه که مناسب این نوع شعر بود، رشد کرد و شاعران بسیاری با زبان و بیان حماسی، دلیری‌های رزمندگان دفاع مقدس را به تصویر کشیدند. در این پژوهش، اشعار نصرالله مردانی به‌لحاظ دارابودن عناصر اساطیری و زبان حماسی بررسی شده است. حاصل بررسی نشان می‌دهد مردانی به‌اقتضای علاقۀ خود به شاهنامۀ فردوسی و فضای سیاسی‌اجتماعی روزگار خود، از اساطیر ملی و زبان حماسی استفاده کرده است. او زبان حماسی را با زبان غنایی آمیخته و متناسب با نیازهای بیانی تازه، ظرفیت‌های تازه‌ای برای اسطوره و حماسه در شعرش ایجاد کرده است.