تحلیل رفتار فنرمانند بدن حین اجرای آزمون‌های هاپینگ یک و دوطرفه با استراتژی‌های حرکتی مختلف

Abstract

زمینه و هدف: سفتی پا، یکی از متغیرهای مرتبط با عملکرد ورزشی و آسیب‌های اندام تحتانی است که اغلب با استفاده از آزمون هاپینگ سنجیده می‌شود. هدف از انجام این پژوهش، مقایسة سفتی پا بین سه استراتژی حرکتی آزمون هاپینگ (بیشینه، ترجیحی، کنترلی) و بین سه شیوة اجرای این آزمون (دوطرفه، روی پای برتر، روی پای غیربرتر) و مقایسة سفتی پای دوطرفه با مجموع سفتی دو پا بود. روش بررسی: 27 مرد جوان سالم، آزمون هاپینگ را به 9 روش (3 استراتژی × 3 شیوة اجرا) روی یک صفحة نیرو، در مقابل یک دوربین سرعت‌بالا انجام دادند. سفتی پا با تقسیم نیروی بیشینة عمودی عکس‌العمل زمین بر جابجایی عمودی مرکز جرم در مرحلة تماس، محاسبه شد. آزمون‌های آماری آنووا با اندازه‌گیری‌های مکرر و تی زوجی در سطح معناداری 05/0، مورد استفاده قرار گرفتند. یافته‌ها: عدم تفاوت معنادار در سفتی پای دوطرفه بین سه استراتژی، تفاوت معنادار در سفتی پای برتر بین استراتژی‌های ترجیحی و کنترلی، تفاوت بین سفتی پای برتر و غیربرتر در هاپینگ بیشینه و عدم تبعیت رابطة بین سفتی پای دوطرفه و یک‌طرفه از قوانین حاکم بر فنرها، یافته‌های مهم این تحقیق بودند. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌ها، میزان متغیر سفتی پا بستگی به استراتژی و شیوة اجرای آزمون هاپینگ دارد و ممکن است از اصول حاکم بر فنرها و فرض تقارن جانبی تبعیت نکند. در نظر گرفتن این نکات، می‌تواند در تعیین میزان بهینة سفتی پا برای داشتن عملکرد مناسب و خطر بروز آسیب پایین و در تشخیص افراد با ریسک آسیب بالا حائز اهمیت باشد.