اثر توانبخشی تمرینات مقاومتی زیربیشینه بر پروفایل کنترل گلیسمیک بیماران دیابتی مزمن نوع ΙΙ

Abstract

زمینه و هدف: شواهد علمی، تأثیر الگوهای فعالیت‌های ورزشی بر بهبود عملکرد سلول‌های بتای پانکراس در بیماران متابولیک را آشکار کرده است، اما مختصات انفرادی یا ترکیب برنامه تمرینات مقاومتی بر عوامل گلیسمیک بیماران میانسال دیابتی چاق پیکرناهمگون گزارش شده است. روش بررسی: در این مطالعه تحلیلی مقایسه‌ای، 32مرد 43 تا 64 سال با سابقه 6/1±8/7 سال بیماری دیابت نوع ΙΙ و میانگین‌های شاخص جرم بدن 1/4±5/29 (کیلوگرم بر مترمربع)، هموگلوبین گلیکوزیله 22/0±5/5 درصد و سطح گلوکز ناشتا پلاسمایی 4/1±5/7 (میلی مول در لیتر) داوطلبانه شرکت کردند. آزمون تی مستقل برای همسنجی عوامل متابولیک منتخب در 2 گروه تحت مطالعه در سطح آماری 5 درصد استفاده گردید. گروه آزمایش (16 نفر) به‌طور تصادفی در برنامه ورزش مقاومتی کنترل شده با دامنه شدت بار 40 تا 75 درصد یک تکرار بیشینه به مدت 10 هفته (4 تا 8 تکرار در هر جلسه) به فعالیت وزنه تمرینی پرداختند. گروه شاهد (16نفر) از عامل مداخله بدور ماندند. یافته‌ها: گروه آزمایش در نسبت‌های هماتوکریت (67/2±89/44)، هموگلوبین گلیکوزیله (62/1± 41/5)، نسبت گلوکز به انسولین (36/3± 95/30) و هموگلوبین (58/1± 65/14)، تفاوت معناداری با گروه کنترل نداشتند. اما در سطوح گلوکز پایه (22± 27/118)، انسولین پلاسمایی ناشتا (65/3± 94/7) و شاخص مقاومت انسولین (91/1±49/2) آنان، کاهش معناداری در برابر گروه شاهد به‌دست آمد. نتیجه‌گیری: به ‌نظر می‌رسد مداخله پروتکل تمرین مقاومتی زیربیشینه به منزله عامل حرکت درمانی می‌تواند به بروز سازگاری متابولیک در عضلات اسکلتی این بیماران دیابتی میانسال بیانجامد و احتمالاً برای پزشکان معالج در تجویز توانبخشی غیرفارماکولوژیکی این بیماران قابل توجه باشد.