مفهوم ابسنس در عکس‌های خصوصی تخریب شده: تکمیل روایت‌های عکاسانه

Abstract

از پیوندهای عمیق عکاسی با مقوله ابسنس (غیاب)، در حوزة عکس­های خصوصی و خانوادگی دیده می­شود. ماهیت عکس­های خصوصی مبتنی ­است بر خاطرات زندگی­نامه­ای افراد و مخاطبان خاص عکس­ها و بنابراین، این­دسته از آثار در هنگامة تفسیر و تأویل همواره با کنش­ها و واکنش­های خارج از قاب توسط مخاطب خود همراهند. بسیاری از عکس­ها به­دلایل مختلف دچار خرابی می شوند از شرایط نامطلوب نگهداری گرفته که موجب تخریب فیزیکیِ آن میشود، تا پارگی و حذف شدگی تعمدی، که با انگیزه های شخصی صورت می گیرد. کارکرد ابسنس در خوانش­های مبتنی بر خاطرات و روایت­های شخصی پیرامون عکس خواهد بود. از آن­جا که این­دسته از آثار عکاسانه بسیار بر تفسیرها و تحلیل­های شفاهی وابسته­اند، می­توان از روش تاریخ شفاهی به ­تحلیل جایگاه ابسنس در تکمیل روایت­های عکاسانه در برابر عکس­های خصوصی پرداخت. سوال این­جاست که یک عکس قدیمی مخدوش، پاره­شده و یا حتی به­کلی نابود شده چگونه می­تواند در خلق روایت­های امروزین خود شرکت کند؟ در روند تحقیق حاضر به­این نتیجه می­رسیم که ابسنس کلیدی­ترین عنصر در روایت­های شفاهیِ عکس­های خصوصی ­است. چرا که عناصر غایب در متن عکس، آزادانه­تر در ساخت روایت ذهنی در حافظه­ی مخاطب شرکت کرده، آن­را بازسازی نموده و حس همدلیِ عمیق­تری را در مخاطب خود نسبت به مصداق برمی­انگیزند.