مقایسه پریشانی اخلاقی و ناگویی خلقی در پرستاران مرد و زن

Abstract

هدف: هدف پژوهش پریشانی اخلاقی و ناگویی خلقی در پرستاران مرد و زن منطقه ۶ تهران بود. روش: جامعه پژوهش را کلیه پرستاران بیمارستان‌های منطقه ۶ شهر تهران در سال ۱۴۰۳ تشکیل دادند. با استفاده از شیوه اکتشافی و استناد به پژوهش‌های مشابه و سابق، حجم نمونه برابر ۶۰ نفر (۳۰ نفر پرستار زن و ۳۰ پرستار مرد) شد که به روش تصادفی ساده انتخاب و در گروه‌ها گنجانده شدند. ابزارهای پژوهش شامل آشفتگی اخلاقی هاملینزیک و همکاران و ناگویی خلقی تورنتو بود. داده‌های به دست آمده در دو بخش آمار توصیفی (شاخص‌های پراکندگی، فراوانی و نمودار) و آمار توصیفی (تحلیل واریانس چندمتغیره) با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: نتایج تحلیل آماری حاکی از آن بود سطح معناداری بدست آمده برای پریشانی اخلاقی و ناگویی خلقی در پرستاران مرد و زن کوچکتر از ۰۵/۰ بود. بنابراین فرضیه پژوهش پذیرفته و فرضیه صفر رد شد. از این رو می توان گفت بین پریشانی اخلاقی و ناگویی خلقی در پرستاران مرد و زن تفاوت معنی دار وجود داشت.نتیجه گیری: با توجه به نتیجه داده ها تفاوت در متغیرهای روانشناختی مانند پریشانی اخلاقی و ناگویی خلقی در پرستاران مرد و زن منطقه ۶ تهران وجود دارد و بسیار حائز اهمیت می باشد.