بررسی مساجد و نماز خانه های بین راهی قم- تهران از نظر آلودگی احتمالی به درماتوفیت ها

Abstract

اماکن عمومی می توانند مخزن و منبعی برای انتقال قارچ های بیماری زا محسوب شوند و با انتقال عوامل بیماری زا به افرادی که از این مراکز استفاده می کنند آنها را در معرض ابتلاء به عفونت قرار دهند. هدف از این پژوهش بررسی کف پوش مساجد و نمازخانه های مسیر اتوبان تهران- قم از نظر آلودگی به قارچ های درماتوفیت بود. در مطالعه حاضر 9 مکان نمازگزاری مورد بررسی قرار گرفت. برای نمونه برداری طبق دستورالعمل توصیه شده توسط سازمان بهداشت جهانی تعداد نمونه های لازم بر اساس مساحت نمازخانه محاسبه شد. نمونه برداری به روش قطعات موکت صورت گرفت.سپس کشت نمونه ها بر روی محیط های SCC ، PDA انجام و در صورت نیاز برای تشخیص ایزوله ها از محیط های اختصاصی استفاده شد. در این تحقیق 107 نمونه با روش موکت به دست آمد. از مجموع نمونه های جمع آوری شده با روش موکت 4 نمونه حاوی قارچ های درماتوفیت بود (7/3 %) و هر 4 درماتوفیت جدا شده از اماکن مختلف ترایکوفایتون منتاگروفایتیس تشخیص داده شد. نتیجه آنکه از مجموع 9 مکان نمازگزاری موجود در بزرگراه قم – تهران ، 4 مکان یعنی بیش از 44 درصد از آن ها به قارچ های درماتوفیت آلودگی دارند. این نتیجه نشان دهنده اهمیت مکان های نمازگزاری را به عنوان منبعی برای انتقال بیماریهای قارچی گوشزد می کند.