رابطۀ طرحواره‌های هیجانی و عدم تحمل بلاتکلیفی با نقش میانجی اجتناب تجربی در زنان

Abstract

هدف پژوهش حاضر تعیین رابطۀ طرحواره‌های هیجانی و عدم تحمل بلاتکلیفی با نقش واسطه‌ای اجتناب تجربی در زنان بود. روش پژوهش توصیفی و مطالعه از نوع همبستگی مبتنی بر مدل‌یابی معادلۀ ساختاری بود. جامعۀ آماری شامل کلیۀ زنان بالای 20 سال ساکن استان تهران در سال 1402، فاقد تجربۀ طلاق و دارای تحصیلات آکادمیک بود که طی یک فراخوان اینترنتی، 221 نفر از آنان به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند. برای اندازه‌گیری متغیرهای پژوهش، از ابزارهای سنجش شامل پرسشنامۀ طرحواره‌های هیجانی لیهی (LESS)، پرسشنامۀ عدم تحمل بلاتکلیفی (IUS) و پرسشنامۀ اجتناب تجربی (AAQ-II) استفاده شد. پس از تکمیل پرسشنامه‌ها توسط شرکت‌کنندگان، داده‌ها به روش مدل‌یابی معادلات ساختاری و به کمک نرم‌افزارهای AMOS-20 و SPSS-24 تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد الگوی نهایی از برازش مطلوبی برخوردار است. مطابق یافته‌ها اثر متغیر اجتناب تجربی به‌عنوان متغیر میانجی در رابطۀ بین عدم تحمل بلاتکلیفی و طرحواره‌های هیجانی-انطباقی و طرحواره‌های هیجانی-غیرانطباقی هردو معنادار است (05/0P<). درنتیجه اجتناب تجربی به میزان 1/67 درصد بر رابطۀ عدم تحمل بلاتکلیفی و طرحواره‌های هیجانی-انطباقی زنان و به میزان ۳2/22 درصد روی رابطۀ عدم تحمل بلاتکلیفی و طرحواره‌های هیجانی-غیرانطباقی زنان اثرگذاری داشت؛ بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که اجتناب تجربی بر رابطۀ بین طرحواره‌های هیجانی و عدم تحمل بلاتکلیفی زنان تأثیرگذار است و ضرورت دارد متخصصان سلامت روان اقداماتی با هدف کاهش اجتناب تجربی زنان انجام دهند.