ارزیابی رویکرد بایوفیلیک در کاهش مصرف انرژی خانه های مسکونی شهر کرمان

Abstract

مصرف بی‌رویه انرژی و سوخت­های تجدیدناپذیر باعث هدررفت منابع انرژی و آلودگی محیط­زیست شده است. لذا هم­زیستی با شرایط طبیعی از طریق معماری امری ضروری به نظر می­رسد. از دیرباز، طبیعت منبعی از راه­حل­ها برای طراحان بوده است. رویکرد بایوفیلیک براساس باور به تاثیرات طبیعت بر زیست، روان و سایر ابعاد اجتماع به عنوان راهکار طراحی طرح شده است. سقف­ و جداره­های سبز، باغ-آسمان­ و حیاط‌های خلوت‌های سبز¹ راهکارهای طراحی این رویکرد هستند. جغرافیای شهر کرمان، به عنوان شهری با آب و هوای گرم و خشک، به گونه­ای­ست که با توجه زمستان‌های سرد و تابستان‌های گرم و شب‌های سرد در اکثر سال، نیاز به مصرف انرژی بالایی دارد. نظر به ویژگی­ها و مزایای پوشش گیاهی، می­توان با استفاده از سبزینگی به سرمایش و گرمایش غیرفعال ساختمان­ها کمک شایانی کرد. رشد روزافزون جمعیت که همزمان نیاز به تامین انرژی بیشتر و نیز کمبود سرانه فضای سبز در این شهر لازم می­دارد تا با تکیه بر پوشش سبز در جداره‌ها و فضاهای داخلی مانند حیاط خلوت‌های سبز راهکاری عملی گردد. اینجا سه راهکار، اجرای مستقیم گیاه روی نما، پوشش گیاهی غیرمستقیم و دیوار زنده­ای برپایه­ گلدان­های مملو از خاک، قابل بررسی است. فرض بر این است که رویکرد بایوفیلیک بتواند به­عنوان راهکاری اقلیمی گزینه­های طراحی معتبری برای کاهش هدررفت انرژی طرح نماید. هدف تحقیق بررسی اثر کیفیت سبزینگی جداره عمودی ساختمان در اقلیم گرم­و­خشک کرمان بر کاهش مصرف انرژی و افزایش آسایش حرارتی است. روش تحقیق در این مقاله مبتنی بر ترکیب روش‌های نیمه­تجربی و شبیه­سازی است. برای این منظور، به صورت تجربی، نمونه­های جداره­های سبز با مقیاس واقعی ساخته و به­وسیله­ی ابزارهای اندازه­گیری دما و رطوبت مورد بررسی قرار گرفته­اند. نتایج میدانی به کمک نرم­افزار کامسول، قیاس شده­اند. با توجه به مقایسه خروجی­های نرم­افزار کامسول و داده­های میدانی، بهترین عملکرد دمایی و رطوبتی به صورت قابل ملاحظه­ای متعلق به دیوار زنده بوده و بعد از آن به ترتیب دیوار سبزغیرمستقیم و دیوار مرجع قرار دارند. همچنین دیوار زنده بیشترین میزان افزایش رطوبت در فضای داخل را تامین نموده است.