تحلیل اثرات عوامل مکانی و ارزش مسکن بر کیفیت زندگی در مناطق پرتراکم شهری مطالعه موردی: منطقه 10 شهر تهران

Abstract

در دوره کنونی شهرنشینی، ارزش مسکن با توجه به ویژگی‌ها و امکانات مکانی می‌تواند منعکس‌کننده سطح و کیفیت زندگی ساکنان باشد. هدف تحقیق حاضر میزان رضایتمندی ساکنان منطقه 10 شهر تهران از کیفیت زندگی با توجه به عوامل مکانی و ارزش مسکن است. در این تحقیق مجموعه‌ای از روش‌های آماری را برای ارزیابی وضعیت کیفیت زندگی مورداستفاده قرار گرفت. با توجه به نتایج می‌توان گفت وضعیت کیفیت زندگی در منطقه در وضعیت نامطلوب قرار دارد و ساکنان رضایت چندانی از کیفیت زندگی خود ندارند. داشتن امنیت کافی، امکانات آموزشی، دسترسی به امکانات، وضعیت سرزندگی، وضعیت حمل‌ونقل، وضعیت اقتصادی افراد عوامل تعیین‌کننده‌ای برای کیفیت زندگی ساکنان محدوده موردمطالعه است. به‌بیان‌دیگر، محل و موقعیت مکانی که مسکن در آن قرار دارد از خود مسکن، اهمیت بیشتری در تعیین کیفیت زندگی دارد. در این تحقیق متغیرهای اقتصادی همچون درآمد افراد ساکن در منطقه و هزینه‌های زندگی آنان بیشترین عامل اثرگذار بر کیفیت زندگی شهری مشخص شد. سپس شاخص‌های کالبدی-محیطی و هویت به ترتیب بالاترین اهمیت‌ها را برای کیفیت زندگی منطقه موردمطالعه دارند. این مطالعه نتیجه می‌گیرد که برای افزایش کیفیت زندگی در مناطق پرتراکم شهری، مداخلات هدفمند باید بر بهبود شرایط اقتصادی و افزایش اقدامات کالبدی متمرکز شود. علاوه بر این، درحالی‌که ارزش مسکن یک عامل مهم است، در نظر گرفتن عوامل‌های مکانی هنگام ارائه راهبردها توسعه شهری برای بهبود رفاه ساکنان ضروری است.