کار و زمان در منشورِ شعر و کارِ کارستانِ پروین (1285 – 1320)

Abstract

مقالة حاضر با اشاره‌ای به شعر، به‌مثابۀ ابزاری برای کشف واقعیات روانی زندگی آدمیان، آغاز می‌شود و با پیشینة پژوهش به زندگی‌نامه و اظهارات نویسندگان و شعرای ایران دربارة پروین و گام‌های مقدماتی مربوط به طرح مسئلة کار در سروده‌های پروین اعتصامی می‌پردازد. آن‌گاه مقاله با عناوینی نظیر وفور واژگانی کار و ترکیبات آن در اشعار پروین، جدایی گفتار از کردار و کار، هستی در کار، تشویق به تلاش و صبوری در کار، نکوهش تنبلی و تن‌پروری، «رفوگری وقت» (فرصت‌اندوزی و مدیریت زمان)، انواع کار، کار بی‌رویه، کارکردهای کار، کارآموزی و آموزش کار، لزوم همکاری کار گروهی و کار تخصصی، و همکاری به شیوة دگریاری ادامه می‌یابد و سرانجام به ‌نقش مور، نماد کوشندگی در شعر پروین، و به آسیب‌شناسی فرهنگ کار و دلایل شگفتی خود از کارِ به‌هنگام وی در زمانة نابه‌هنگام می‌پردازد و پژوهشگران ایرانی را به کاوش در سرچشمه‌های اندیشة پروین تشویق می‌کند.