بررسی کارکردهای پوشاک و زیورآلات در دیوان قانع بر اساس رویکرد نشانه شناسی اجتماعی پیر گیرو

Abstract

پیر گیرو ازجمله زبان‌شناسانی است که موضوع بررسی نشانه‌های اجتماعی برای فهم معنای پنهان و ضمنی متن را مطرح می‌کند. نشانه‌شناسی اجتماعی رویکردی است که به بررسی نشانه‌ها برای دریافت معنای پنهان در متون می‌پردازد. نشانه‌های اجتماعی آنگاه که در محور هم‌نشینی درکنار دیگر نشانه‌ها و واژه‌ها قرار می‌گیرند، معنایی فراتر از معنای صریح و ظاهری به مخاطب انتقال می‌دهند. پوشاک و زیورآلات به‌عنوان یکی از بارزترین پدیده‌های فرهنگی-اجتماعی در کلام و نوشته‌های نویسندگان و سرایندگان جایگاه ویژه‌ای دارد. سرایندگان کُردزبان نیز به پوشاک و زیورآلات محلّی خود به وفور توجه داشته‌اند و آن‌ها را با اهداف گوناگونی در سروده‌های خود به ‌کار برده‌اند. قانع نیز در مقام یکی از سرایندگان نامدار کُرد در سروده‌های خود به پوشاک و زیورآلات بسیار اشاره کرده ‌است؛ این اشارات او نیز کارکردهای مختلفی دارد. بررسی بازتاب پوشاک و زیورآلات محلّی در دیوان قانع ازدیدگاه نشانه‌شناسی اجتماعی پیر گیرو نشان می‌دهد هریک از انواع پوشاک و زیورآلات مردم کُرد در دیوان قانع نشانه‌ای ‌‌است که با قرارگرفتن در محور هم‌نشینی درکنار دیگر واژه‌ها و در بافت متن به اوضاع اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، اخلاقی جامعۀ کردستان، وطن‌پرستی مردم کُرد و احوال روحی و روانی شاعر اشاره می‌کند.