بررسی میزان بی تفاوتی اجتماعی در بین دانشجویان (مورد مطالعه: دانشگاه اصفهان)

Abstract

بی‏تفاوتی به معنای فقدان علاقه نسبت به انجام رفتار یا اقدامی است و نیز کناره‏گیری و سهیم نشدن در مسایل اجتماعی. بی تفاوتی اجتماعی دلسردی و بی‏علاقگی به مسائل جامعه، عدم درگیری مدنی به عنوان یک شهروند و بی‏اعتنایی نسبت به موضوع‏های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی را به دنبال دارد. این پژوهش با هدف سنجش میزان بی‏تفاوتی اجتماعی و همچنین، ارتباط بی‏تفاوتی اجتماعی با متغیرهای تحلیل هزینه- پاداش، مسؤولیت‏پذیری اجتماعی و سرمایۀ اجتماعی انجام پذیرفته است. جامعۀ آماری پژوهش، دانشجویان دانشگاه اصفهان در سال تحصیلی 93-1392 بوده که تعداد 372 نفر از آنها به عنوان نمونۀ تحقیق با روش نمونه‏گیری طبقه‏بندی تصادفی انتخاب شدند. نتایج تحقیق حاکی از این است که میانگین بی‏تفاوتی اجتماعی در بین افراد مطالعه شده، از یک مقیاس 5 درجه‏ای مقدار 93/1 بوده که بیانگر بی‏تفاوتی اجتماعی در حد پایینی است. بین متغیرهای زمینه‏ای تحقیق شامل سن، مقطع تحصیلی و رشتۀ تحصیلی با بی‏تفاوتی اجتماعی رابطۀ معنی‏داری پیدا نشد. اما میزان بی‏تفاوتی اجتماعی بر حسب متغیرهای جنسیت و وضعیت تأهل به شکل معناداری متفاوت است، به این شکل که به نظر می‏رسد هنگام وقوع حالت‏های اضطراری مردان بی‏تفاوتی کمتری نسبت به زنان نشان می‏دهند و همچنین بی‏تفاوتی اجتماعی در بین افراد متأهل کمتر از افراد مجرد است. از بین متغیرهای اصلی پژوهش، بین مسؤولیت پذیری اجتماعی با بی‏تفاوتی اجتماعی (62/0-) و نیز سرمایۀ اجتماعی با بی‏تفاوتی اجتماعی (34/0-) ارتباطات معنادار و معکوسی برقرار است به این معنا که هر چه بر میزان این متغیرها افزوده شود از شدت بی‏تفاوتی اجتماعی کاسته می‏شود. در خصوص متغیر تحلیل هزینه–پاداش، ارتباط معنادار و مثبتی با بی‏تفاوتی اجتماعی مشاهده شد. در نتیجه‏گیری، یافته‏های پژوهش حاکی از پایین بودن میزان بی‏تفاوتی اجتماعی در این جامعه آماری است که در کوتاه مدت تهدیدی را متوجه جامعه نمی‏کند، اما به معنای غفلت از موضوع و نادیده انگاشتن آن نیست.