ریزرخساره ها، محیط رسوبی و بررسی نوسانات عمق دیرینه نهشته های سازند گورپی (بوشهر، جنوب باختری ایران)

Abstract

هدف از این پژوهش، بررسی ریزرخسار­ه­ها، محیط­رسوبی و نوسانات عمق دیرینه حوضه رسوبی سازند گورپی در جنوب باختری ایران می­باشد. مطالعات سنگ­شناسی و رخساره­ای منجر به شناسایی سه ریزرخساره مربوط به بخش­های عمیق یک حوضه گردید. نبود شواهد رسوبی از جمله کلسی­توربیدایت­ها، رسوبات لغزشی و ریزشی، رخساره­های ریفی، رخساره­های آنکوییدی و پیزوییدی مشخصه شلف لبه­دار بیانگر رسوب­گذاری سازند گورپی در یک بخش عمیق حوضه می­باشد. بر اساس نسبت درصد فرامینیفرهای پلانکتونیک به فرامینیفرهای بنتیک و درصد مورفوتایپ 3 و با استفاده از فرمول D = e (3.58718+ (0.03534 × %P))برای بخش­های عمده سازند گورپی در برش­های مورد مطالعه، عمقی بین 450 تا 602 متر معرفی گردید که بیانگر رسوب­گذاری رخساره­های این سازند در بخش عمیق حوضه (Basin) می­باشد. فراوانی روزنداران پلانکتونیک نظیر الیگوستژینید و گلوبوترونکانا در رخساره­های این سازند بیانگر ته­نشینی این رسوبات در یک حوضه عمیق می­باشد به گونه­ای که رخساره­های این محیط دارای ویژگی­های وابسته به کمربند رخساره­ای شلف عمیق (Deep shelf) هستند. بررسی تغییرات عمق دیرینه حوضه‌ی رسوبی سازند گورپی بر اساس مورفوتایپ‌های فرامینیفرهای پلانکتونیک در برش­های مورد مطالعه، نشانگر آن است که سازند گورپی دارای روندی پسرونده بوده که این روند بر اساس مورفوتایپ­های روزن­داران منطبق بر روند بر انبارش رسوبی می­باشد به گونه­ای که بیشترین عمق حوضه به زمان کامپانین پسین- میانی و مائیستریشتین پسین با گسترش رخساره­های مادستونی تا وکستونی و کمترین عمق حوضه رسوبی مربوط به زمان سانتونین تا کامپانین پسین با گسترش رخساره­های وکستونی تا پکستونی می­باشد.