نقش دهیاری در توسعه پایدار روستایی (مطالعه موردی : دهستان رامند جنوبی، شهرستان بوئین زهرا)

Abstract

مدیریت روستایی مبتنی بر تمرکززدایی و مشارکت جامعه محلی، از ضروریات دستیابی به اهداف توسعه پایدار روستایی است. از دو دهه پیش با تاسیس نهاد دهیاری به عنوان بازوی اجرایی شوراهای اسلامی روستایی و انتخاب دهیار از بین مردم محلی، الگوی جدید مدیریت مشارکتی روستایی در ایران شکل گرفت. ارزیابی عملکرد این نهاد برای تعیین اثربخشی آنها در توسعه پایدار روستایی برای افزایش رضایت مردم و تعیین شکاف تا وضعیت مطلوب اهمیت بسیاری دارد. بنابراین هدف مقاله حاضر بر پایه ارزیابی عملکرد دهیاری‌ها در توسعه پایدار روستاهای دهستان رامند جنوبی در شهرستان بوئین زهرا استوار گردید. این تحقیق پیمایشی، با روش توصیفی- تحلیلی و ابزار آن پرسشنامه است. جامعه آماری پژوهش، جمعیت ساکن در 8 روستای دارای بیش از سه خانوار و دهیاری، در دهستان رامند جنوبی (3442 نفر) هستند. با استفاده از فرمول کوکران 350 نفر به عنوان نمونه تعیین و به شیوه انتساب متناسب و به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند. برای توصیف داده‌ها از آماره‌های میانگین و انحراف معیار استفاده شد. تحلیل داده ها با آزمونهای کولموگروف اسمیرنف، دو جمله‌ای، کروسگال والیس و تکنیک درونیابی IDW در نرم افزارهای SPSS و GIS انجام شد. مطابق یافته‌ها عملکرد دهیاری در توسعه پایدار روستاهای مورد مطالعه نامطلوب و کمتر از حد متوسط بوده است. همچنین بهترین و بدترین عملکرد دهیاری به ترتیب در ابعاد محیط زیستی و اقتصادی بوده است.