تاب‌آوری، مفهومی تأثیرگذار بر سلامت روانی و جسمانی نیروهای نظامی و انتظامی

Abstract

چکیده بنا به شواهد تجربی متعدد استرس در بین افسران پلیس بسیار وسیع و در مواردی نیز شدید است. موقعیتهای چندی ممکن است موجب افزایش استرس در افسران شود که از جملة آنها می‌توان به فشار ساعات طولانی کار، نوبت‌های متغیر کاری، تعارض نقش، تهدید شدن، مواجهه با خشونت، مشاهدة صحنه‌های قتل یا خودکشی قربانی، داشتن مشکل با همکاران و فشارهای ناشی از سیستم‌های بیرونی، حقوق ناکافی، ترس از مرگ، و... اشاره کرد. در یک مطالعه، ویولانتی و آرون (1994) چهار استرس اصلی پلیس را شامل کشتن کسی در حین مأموریت، کشته شدن یکی از همکاران، درگیری بدنی، کار با کودکان و افراد آزاردیده برشمرده‌اند. افسران پلیس درگیر مسئولیت‌هایی هستند که ممکن است آنها را به بیماری‌های جسمانی مبتلا سازد. دامنه این بیماری‌ها از نارسایی‌های قلبی تا اختلالات مربوط به خوردن را دربر می‌گیرد. مشکلات سلامت روان‌شناختی آنها نیز مواردی همچون افسردگی، اضطراب، سوء مصرف مواد، مشکلات مزمن خواب، خستگی مزمن، اشکال در تمرکز، یادسپاری و تفکر و افزایش خطرپذیری غیرضروری را شامل می‌شود. همچنین مشکلات بین‌فردی این افسران عبارتند از: ارتباطات ضعیف، گوشه‌نشینی اجتماعی و افزایش پرخاشگری. از سوی دیگر استرس موجب بروز مشکلات در روابط خانوادگی، ناکامی همسران و فرزندان افسران می‌شود. این فشارهای روانی می‌تواند توانمندی‌ها و مسئولیت‌پذیری آنها را تحت تأثیر قرار دهد. از جمله سازه‌های روان‌شناختی که می‌تواند نقش حفاظتی و بازدارنده در بروز اختلالات روانی و جسمانی داشته باشد، تاب‌آوری است. تاب‌آوری به زبان ساده، تطابق مثبت در واکنش به شرایط ناگوار (والر ، 2001) است. به طور کلی، شرایط ناگوار می‌تواند از دو دسته عوامل خطرزا پدیدار شود: 1) شرایط چالش‌برانگیز زندگی، و 2) ضربه‌های روانی (برای نمونه، تجربه خشونت در خانواده یا جامعه، مرگ عزیزان و...) (ماسرن و کوتسورث، 1998).