تاثیر محلول‌پاشی برگی با اسپرمیدین بر برخی ویژگی‌های مورفوفیزیولوژیک و بیوشیمیایی انگور تحت تنش شوری

Abstract

به‌ منظور بررسی تأثیر اسپرمیدین بر برخی ویژگی‌های مورفولوژیک، فیزیولوژیک و بیوشیمیایی در دو رقم انگور (سیاه سردشت و بی‌دانه سفید) در شرایط تنش شوری، آزمایش گلخانه‌ای با سه فاکتور شامل دو رقم انگور (سیاه سردشت و بیدانه سفید)، چهار سطح شوری (کلرید سدیم همراه با محلول غذایی) شامل صفر (شاهد)، ۲۰، ۴۰ و ۸۰ میلی‌مولار و فاکتور سوم شامل اسپرمیدین (به صورت محلول‌پاشی برگی) در چهار سطح صفر (شاهد)، 0.25، 0.5 و 1 میلی‌مولار به-صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار و در مدّت شش ماه انجام شد. در سطح شوری ۸۰ میلی‌مولار، میزان کاهش ارتفاع گیاه در رقم بی‌دانه سفید در مقایسه با شاهد 26.7 درصد گزارش گردید. کاربرد یک میلی‌مولار اسپرمیدین در تیمارهای ۴۰ و ۸۰ میلی‌مولار شوری، باعث جلوگیری از کاهش شدید محتوای نسبی آب برگ گردید. میزان قندهای محلول در رقم بی‌دانه سفید در سطوح شوری ۸۰ میلی‌مولار، 2.6 برابر و در رقم سیاه سردشت، 1.6 برابر در مقایسه با شاهد افزایش نشان داد. میزان افزایش فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در رقم بی‌دانه سفید در سطوح شوری۴۰ و ۸۰ میلی‌‌‌مولار در مقایسه با شاهد به ترتیب 2.36 و 2.92 برابر گزارش گردید. یافته‌های این پژوهش نشان داد که مقاومت دو رقم مورد مطالعه نسبت به تنش شوری متفاوت بوده و کاربرد اسپرمیدین می‌تواند برخی از اثرات منفی ناشی از تنش شوری را در هر دو رقم انگور تعدیل نماید.