اثر تعاملی شش هفته مکمل دهی بربرین به همراه تمرین هوازی بر برخی از شاخص های اکسایشی و ضداکسایشی و بیان ژن کاسپاز-3 در عضلۀ چهارسرران موش های صحرایی نر دیابتی شده با استرپتوزوسین

Abstract

مقدمه: دیابت نوع1 با ضعف دفاع آنتی‌اکسیدانی بدن همراه بوده و بر عضلات اسکلتی نیز تاثیر دارد. هدف از انجام این پژوهش، بررسی تعامل مکمل‌دهی بربرین به همراه تمرین‌هوازی بر مالون‌دی‌آلدئید، سوپراکسیددیسموتاز، گلوتاتیون‌پراکسیداز و همچنین بیان ژن Caspase-3 در بافت عضله چهارسر ران موش‌های صحرایی دیابتی نوع1 بود. روش پژوهش: 35 سر موش‌‌صحرایی نر نژاد ویستار، بصورت تصادفی در پنج گروه 1.کنترل سالم، 2.کنترل دیابتی، 3.مکمل‌بربرین، 4.تمرین‌هوازی و 5.تمرین هوازی+مکمل‌بربرین قرار گرفتند. پس از اطمینان از القای دیابت توسط STZ در گروه‌های تیمار، تمرین‌هوازی با شدت متوسط به مدت شش هفته با تواتر پنج جلسه در هفته طبق برنامه انجام شد. مکمل‌دهی‌‌بربرین با دوز 50 mg/kg در تمام روزهای هفته و نیم ساعت قبل از تمرین به صورت گاواژ انجام شد.یافته‌ها: سطح MDA و SOD در گروه مکمل‌بربرین+تمرین‌هوازی نسبت به سایر گروه‌ها به ترتیب کاهش(0019/0p<) و افزایش معنی‌دار(0063/0p<) داشت. سطح GPXدر گروه مکمل‌بربرین+تمرین‌هوازی نسبت به گروه‌های کنترل دیابت و تمرین‌هوازی(به ترتیب 0005/0p< و001/0p<) دارای افزایش معنی‌داری بود. همچنین در گروه مکمل‌بربرین نسبت به گروه کنترل دیابت(0017/0p<) افزایش معنی‌دار بود. با این حال تفاوت معنی‌داری بین گروه مکمل‌بربرین+تمرین‌هوازی و مکمل‌بربرین دیده نشد(132/0p=). بیان ژن Caspase-3 در گروه مکمل-بربرین+تمرین‌هوازی نسبت به گروه‌های کنترل دیابت و تمرین‌هوازی(به ترتیب0001/0p< و001/0p<) کاهش معنی‌داری داشت. این متغیر نیز در گروه مکمل‌بربرین نسبت به گروه کنترل دیابت کاهش معنی‌داری داشت(0005/0p<).نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد، مداخلۀ همزمان مکمل‌‌دهی‌بربرین و تمرین‌هوازی دارای اثرات هم‌افزایی مثبت بوده و نقش مهمی در کاهش MDA و بیان ژن کاسپاز-3 و افزایش SOD و GPX در عضله چهارسرران موش‌های دیابتی نوع 1 دارد.