تاثیر یک دوره تمرین فزآینده بر پروتئین MMP-2 و MEF2C بافت عضله قلبی موش‌های ویستار دیابتی

Abstract

مقدمه: بیماری دیابت موجب افزایش بافت پیوندی و کاهش آنژیوژنز بافت قلب و تغییر ساختار در پروتئین‌های مرتبط می‌شود. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرین هوازی بر پروتئین متالوپروتئیناز ماتریکس 2 و فاکتور افزایش دهنده میوسیت نوع 2 C در بافت عضله قلبی موش­های ویستار دیابتی بود. روش­ها: در این مطالعه تجربی، 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (سن 10 هفته و میانگین وزن 5/9±245 گرم) به­صورت تصادفی در 4 گروه 10 تایی دیابت-کنترل، دیابت-ورزش، سالم-ورزش و سالم-کنترل تقسیم شدند. برای ایجاد دیابت، از روش تزریق درون­صفاقی استرپتوزوتوسین (میلی‌گرم در کیلو 45) استفاده شد. پروتکل تمرینی به مدت 6 هفته اجرا شد. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، بافت قلب استخراج شد. برای ارزیابی بیان پروتئین متالوپروتئیناز ماتریکس 2 و فاکتور افزایش دهنده میوسیت نوع 2 C از روش وسترن بلات استفاده شد. تحلیل داده­ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک­راهه صورت گرفت. یافته­ها: نتایج نشان داد که دیابت موجب افزایش معنی‌دار سطوح بیان پروتئین متالوپروتئیناز ماتریکس 2 و کاهش معنی‌دار فاکتور افزایش دهنده میوسیت نوع 2 C گروه دیابت کنترل در مقایسه با گروه سالم کنترل می‌شود (05/0>p). یک دوره تمرین هوازی منجر به کاهش معناداری سطوح بیان پروتئین متالوپروتئیناز ماتریکس 2 و افزایش معنی‌دار فاکتور افزایش دهنده میوسیت نوع 2 C گروه دیابت تمرین در مقایسه با گروه دیابت کنترل می‌شود (05/0>p). نتیجه­گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که تمرین هوازی در نمونه‌های دیابتی نوع 2 با کاهش MMP-2 زمینه را برای کاهش محتوای کلاژن خارج سلولی و در نتیحه کاهش اثرات کاردیومایوپاتی دیابتی را القاء و با افزایش MEF2C زمینه را برای رگ‌زایی و ایجاد یک اثر محافظتی در برابر تغییرات کاردیومایوپاتی ناشی از دیابت نوع 2 ایجاد می‌کند.