تأثیر شش مالچ شیمیایی و معدنی بر استقرار و زنده مانی گیاهان اسکنبیل و تاغ

Abstract

فرسایش بادی و گردوغبار ناشی از آن امروزه بهصورت یک معضل زیستمحیطی، نهتنها مناطق بیابانی بلکه کل کشور<br />را تحت تأثیر خود قرار داده و هزینههای بسیاری را در پی داشته است. مبارزه با فرسایش بادی در بسیاری از مناطق<br />بیابانی با بهرهگیری از مالچهای نفتی و کشت گیاهان سازگار، دیرینهای 40 ساله دارد. لیکن استفاده گسترده از مالچهای<br />نفتی علاوه بر مشکلات زیستمحیطی، بهدلیل هزینههای بالای خریداری این مواد، جابجایی و پاشش، صرفه اقتصادی<br />ندارد. در این تحقیق تأثیر استفاده از مالچهای غیرنفتی و شیمیایی در سبز شدن و زندهمانی گیاهان مورداستفاده در<br />احیای بیولوژیک مناطق تحت فرسایش بادی، بررسی و مالچ مناسب معرفی شد. بدین منظور درصد زندهمانی و استقرار<br />بذر، قلمه و نهال گیاهان اسکنبیل و تاغ در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با شش تیمار مالچ به نامهای پلیمری،<br />در سه تکرار بررسی گردید. نتایج نشان داد که در روش بذرکاری، گلدانهای با DC پایا، سیمانی و 400 ،R.B ، فارس<br />پوشش مالچ پایا بالاترین زندهمانی، درصد زندهمانی و ارتفاع، مالچ سیمانی بالاترین زندهمانی و ارتفاع و مالچ پلیمری<br />بالاترین درصد زندهمانی را بهخود اختصاص دادند. در روش قلمهکاری، تیمار مالچ سیمانی دارای بیشترین زندهمانی،<br />درصد زندهمانی و ارتفاع بود. در روش نهالکاری، بالاترین زندهمانی و درصد زندهمانی در مالچهای پایا، محلول فارس،<br />مشاهده شد. از میان مالچهای ششگانه مورد آزمایش، R.B پلیمری و سیمانی و بیشترین ارتفاع در مالچهای سیمانی و<br />مالچ سیمانی به لحاظ سازگاری با گیاه و ایجاد بستر مناسب جهت جوانهزنی و رشد ارتفاعی مناسبترین مالچ شناخته<br />شد.