ضرورت توسعه زراعت چوب به‌جای سبزی و صیفی‌کاری در جنوب تهران

Abstract

بسیاری از کشاورزان جنوب تهران، دشت ورامین و شهرری که به کاشت سبزی و صیفی اشتغال دارند، زراعت خود را با فاضلاب آبیاری می‌کنند. از آنجا که سبزی و صیفی معمولاً به‌صورت تازه و خام مصرف می‌شود، درنتیجه آلاینده‌های‌ میکروبی به‌طور مستقیم وارد بدن انسان می‌شوند. آلاینده‌های غیرمیکروبی همچون فلزات سنگین که حتی بر اثر حرارت پخت هم از بین نمی‌روند‌ می‌توانند موجب ابتلای انسان به بسیاری از بیماری‌ها شوند. تأمین منابع آبی، مشکل اساسی امروز کشور در فضای سبز و خدمات شهری به‌شمار می‌آید. استفاده از فاضلاب‌ها (آب‏‌های نامتعارف) که هم‌اکنون براساس معیارهای موجود، جزء آب‏های مصرفی در برنامه‌ریزی آبیاری لحاظ نمی‏‌شود، می‏‌تواند به‌عنوان یک منبع جدید آب با اندیشیدن تمهیدات لازم برای مصارف کشاورزی درنظر گرفته شود. کاشت گونه‌های درختی نظیر صنوبر از جنبه‌های مختلف نظیر ایجاد فضاهای سبز شهری، تلطیف هوا، کاهش ضررهای ریزگردها و گرد و خاک‌های داخلی، تولید اکسیژن و زیباسازی مناظر شهری در هوای گرم و خشک تهران ...